Laat het weekend beginnen.

Vrijdagochtend slaap ik een uurtje langer dan normaal. Ik maak mijn koffer want deze middag vertrek ik met Hanne, Moussa en Pascal naar MBour, 40 km ten noorden van Dakar, dicht bij de kust.In het tehuis doe ik het die morgen kalmpjes aan, iedereen eigenlijk want de
vermoeidheid van de uitstap van gisteren is duidelijk te lezen op ieder zijn gezicht.
Om de 2 weken is het op vrijdagochtend vergadering met het team. Ik woon ze voor de eerste
keer bij en voor Hanne is het haar allerlaatste vergadering. De vergadering duurt uiteindelijk
bijna 3 uur, vrij uitzonderlijk, maar er valt heel wat te bespreken en het gaat er soms hevig aan toe maar na afloop stapt iedereen tevreden uit de vergadering.
Batch, één van de oudere jongens die in het tehuis woont is sinds een jaar, onder begeleiding van TSX, een eigen zaak begonnen met schoenen en handtassen. Hij verkoopt deze op de markt. Onlangs heeft hij een bestelling van een groot aantal tassen en schoenen van een Europeaan
gekregen maar zijn leverancier heeft hem bedot en heeft het geld aangenomen zonder de goederen te leveren.Hij heeft geen kapitaal om de stock opnieuw aan te kopen. Na een lang gesprek in het bijzijn van het team, schiet ik hem 10 000 CFA voor. 7500 voor de bestelling die hij nodig heeft en 2500 om andere stock bij te kopen. We spreken af dat hij onmiddellijk na het weekend mij de 7500 CFA terug zal betalen en de 2500 op het einde van de week. Ik ben benieuwd :-)
Na een bezoek aan de bank, een nieuwe herlaadkaart aan te schaffen en wat andere inkopen te doen,
vertrekken we om 14u naar Mbour met de wagen van Pascal. Moussa kent er iemand die er een landhuis met een zwembad heeft en we logeren er tegen een zacht prijsje in alle luxe. Onderweg rijden we stevig vast maar de plaatselijke bevolking is onmiddellijk daar om ons uit de nood
te helpen. Het landhuis is prachtig, een oase van rust. We genieten tot laat van het zwembad en we Moussa, 27 lentes jong, zwemmen. Dat is hier niet zo vreemd, de meesten kunnen hier niet zwemmen en zijn zelfs bang van het water. Pascal, 31, is aan zijn derde zwemles in Dakar
begonnen en heeft het ondertussen wel al goed onder de knie. We blijven nog tot laat napraten
onder de veranda van het landhuis.
Na een heerlijke nachtrust, spreken Pascal en ik af om Hanne en Moussa te verrassen met een stevig ontbijt. We blijven nog tot 20u 's avonds in het landhuis en iedereen vertrekt
opnieuw met de batterijen flink opgeladen.
Ik krijg nog telefoon van Mbaye die net terug komt van een oefenwedstrijd in Den Haag. Hij
wil weten of alles goed gaat en vraagt me toch voorzichtig te zijn... ik verzeker hem dat ik
in goede handen ben en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken.
Voor ik ga slapen schrijf ik nog even aan mijn verhalen van de afgelopen dagen. Het is hier
aangenaam vertoeven in Senegal, een prachtig land met een warm volkje. Ja, ik heb het hier heel erg naar mijn zin en de tijd gaat jammer genoeg veel te snel.