Hoe sterk onze handen nodig kunnen zijn!

De nieuwsbrief van de afgelopen maand oktober laat nog maar eens zien wat een prachtig werk er in het project is verricht.
Ik vond het belangrijk jullie hierin verder te betrekken en vertrouw jullie nu al toe dat ik in maart opnieuw naar "kindjes" zal terugkeren voor hopelijk opnieuw een heel verrijkend avontuur.
In afwachting wens ik jullie veel leesplezier met onderstaand verslag.
Heidi


Oktober, de maand waarin de school terug begint!
We hebben elf kinderen van Stop La Pauvreté kunnen laten starten aan het nieuwe schooljaar! Eerst moest alle administratie in orde gebracht worden, maar eens dit in orde was, werd het inschrijvingsgeld betaald, werden schriften en schoolmateriaal aangekocht, werden de kinderen in propere kledij gestoken en zo fier als een gieter vertrokken ze maandag 5 oktober naar school!
Een talibé strandde vanuit Mbour in ons project. Hij sliep al enkele dagen op straat, was weggelopen bij zijn marabout en wou terugkeren naar zijn moeder, die ter hoogte van Saint-Louis woont. We hebben hem onderdak, eten en verzorging gegeven. Hij was heel dankbaar en begreep niet dat we dit allemaal gratis deden voor hem… We betaalden zijn taxi naar Saint-Louis en gaven hem wat zakgeld mee. We hopen dat alles goed met hem gaat, dat hij veilig is aangekomen en dat hij zijn moeder terugvindt!
Enkele dagen later weer een bewogen dag: de bekendheid van het project bleek uit een telefoontje tegen de middag: er bleken twee talibés heel ziek te zijn en ze vroegen of we hen wouden helpen, ze werden reeds door een Senegalees naar het ziekenhuis gebracht. Daar aangekomen zagen we de jongens, ze hadden al een ver stadium van schurft, met hun gezichtjes helemaal open van de wondjes. Ze lagen blijkbaar bloedend op straat, met schuim uit hun mond van uitputting.
Doordat we een erkende associatie zijn, hebben we een akkoord kunnen maken met het ziekenhuis om ook in de toekomst talibés te laten verzorgen. De opvolging van de jongens is belangrijk om te zorgen dat ze ook effectief genezen en daarnaast moeten ook hun mede-talibés, die besmet zijn, verzorgd worden door medisch personeel! We zijn de jongens terug gaan brengen naar hun Daara (‘koranschool’ en woonplaats talibés) en daar werden we geconfronteerd met de onleefbare woonsituatie van de talibés: een groot bouwvallig huis, volgepropt met teveel kinderen, waar het ongelooflijk stinkt, vuil is en waar ze op de grond slapen tussen al het vuil. De zieke kinderen gaan zo nooit beter worden door dit gebrek aan hygiëne! Dit huis moet dringend ontsmet worden want schurft is ongelooflijk besmettelijk. De overheid stelt hiervoor middelen ter beschikking, onze aanvraag bij de ‘service nationale de la hygiëne’ werd goed ontvangen, er werd beloofd zo snel mogelijk actie te ondernemen om deze daara te ontsmetten. Zodra dit gebeurt, zijn we van plan om vanuit het project deze daara te gaan schilderen en matjes aan te kopen zodat het voor de talibés een aangenamer huis wordt.
De talibés hebben dringend onze hulp nodig, het is onleefbaar om kinderen te laten wonen in zo’n onhygiënische omstandigheden en zonder degelijke medische verzorging, dit zijn basisbehoeftes!
Dankzij Afractie hebben we voor de maand oktober extra budget voor medicijnen gekregen en daar is goed gebruik van gemaakt: bij verschillende Daara-bezoeken hebben we zieke talibés met schurft, astma, oogontstekingen en huidziektes kunnen helpen, ook in het project komen nog dagelijks talibés met zulke problemen.
Er was ook nog een jongen die voor de deur van project lag, met zijn mond/tanden helemaal ontstoken, zijn kleren helemaal vuil, hij was hevig aan het wenen en Fatou heeft hem in het huis genomen. Daar hebben we hem gedoucht, getroost en iets te eten gegeven (volgens ons had hij al lang niets meer gegeten aangezien hij geen vast voedsel kon eten door zijn mondontsteking, gelukkig had we yoghurt staan). Vervolgens zijn we met hem naar het ziekenhuis geweest, hier in Yoff, waar we een gratis consultatie hebben onderhandeld (met het ziekenhuis in Yoff hadden we nog geen afspraak) en met het budget voor de medicijnen hebben we de nodige medicatie kunnen kopen.
De jongen hebben we nadien naar huis gebracht, de familie had zelf geen middelen om hun kind te verzorgen. Ze waren ons heel dankbaar. Door deze bezoeken op het terrein zien we beter de problemen en noden van de kinderen en hebben we diegene die het het meest nodig hebben, al kunnen helpen. Dat zorgt voor een enorme voldoening! Het probleem voor deze terreinbezoeken is dat ze ofwel lang duren door het gebruik van het openbaar vervoer ofwel relatief duur zijn als we een taxi moeten nemen (wat soms nodig is met de zieke kinderen). Ook de bezoeken in de daara’s die we met het ziekenhuis ondernemen, gebeuren voorlopig met de ‘enige’ ambulance van het ziekenhuis, die dus niet altijd tot onze beschikking kan staan. Daarom dat we in het project een auto goed zouden kunnen gebruiken. Het project wordt steeds groter en dat kunnen we alleen maar aanmoedigen want dit wil zeggen “meer kinderen helpen!” Maar hier hebben we dus ook meer middelen voor nodig.
Vervolgens zijn we aan de burgemeester gaan vragen wat Yoff voor het project kan doen. Met bovenstaande voorbeelden, hebben we aangetoond dat we hun hulp nodig hebben! Ze zijn bereid ons project te komen bezoeken nadat we hen een officiële brief overhandigen.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel en amuseren de kinderen zich dagelijks op het project. Spelletjes zoals ‘jagerbal’, ‘dood aan’, ‘waterspelletjes’,… vonden ze de max!! We hebben ook nog armbandjes gemaakt, vlinders geknutseld, etc. En ze hebben de cijfers en eerste letters van het alfabet geleerd. Dit vraagt echter enorm veel geduld want de kleinste kinderen spreken geen woord Frans. We moeten als vrijwilliger echt lage verwachtingen koesteren naar wat we de kinderen kunnen bijleren want anders worden we teleurgesteld. Enkel al het aanleren van de gewoonte om braaf op je stoel te zitten en op te letten, zoals dat in een schoolomgeving moet, is een overwinning op zich.