Van taxi¬-moto naar taxi-bateau

Taxi¬-moto, taxi-bateau
Het foute visum bezorgde ons toch wat innerlijke stress tijdens de vlucht. Er waren immers nog wel wat controleposten te gaan. Op onze tussenstop in Cassablanca (Marokko) in de transitzone, voor de vlucht naar Lomé en bij het landen in Lomé aan de douane. Maar de stress bleek al snel onnodig en we “fietsten” overal vlot door. Onnodig te vertellen hoe groot de opluchting wel was toen Sylvia ,de bezielster van Joko Togo, ons in haar armen sloot op de Togolese luchthaven. De kruier van dienst had heel wat spierkracht nodig om de bagage in de taxi te hijsen. Om 4u s ochtends, plaatstelijke tijd, stonden we bij Sylvia thuis op de stoep, een rustige residentie met 8 knusse woningen. Eén van de bewoonsters komt ons onmiddellijk welkom heten en werkt zich uit de naad door met onze bagage te sleuren. Al snel installeren we het muskietennet en probeerden we de slaap te vatten. De zingende iman, de kuukelende haan, ze waren net zoals 2 jaar geleden in Senegal, opnieuw op het appel. Het voelde voor mij zo vertrouwd... Doodop viel ik in slaap, Christel moest alle eerste indrukken nog verwerken en kon nog niet inslapen. Nog geen 2 uur later: "Sakomi!Sakomi!", de plaatselijke bakkersvrouw brengt hier dagelijks het brood vers aan huis, als dat geen luxe is! Na een lekker ontbijt, een verfrissende douche, staat onze eerste wandeling in de buurt op het programma. We brengen een bezoekje aan het ziekenhuis van Lomé. Het ziekenhuispersoneel is in staking. De beelden zijn tergelijkertijd zo typerend en evengoed schrijnend. De familie moet zelf zorgen voor de zieken. Eten geven , hen wassen, propere lakens leggen. Door de staking is het nog drukker in het ziekenhuis. De famiies hebben post gevat in de gangen. Enkele moeders doen de was of zijn aan de kook. Een heel oud ziekenbed staat leeg in de gang, t moet er een zijn uit de tijd van van rond de tweede wereldoorlog maar als je denkt dat het klaar zou staan voor de afvalberg, vergeet het, dit zijn de standaardbedden waar de mensen hier doodziek op vertoeven… Na ons bezoek komen we terecht op een terrasje waar we meteen in de afrikaanse sfeer worden meegesleurd. Een groepje van een 15 tal Togolezen zingen, dansen en drinken er Flag, het plaatselijk bier. We genieten van een kleurrijke en feestelijke bedoening, en een eerste afrikaanse maaltijd. Omdat we nog moeten bekomen van de lange reis en toch wat weinig slaap hebben we gehad besluiten we eerst nog even een siësta in te lassen alvorens naar Soeur Victoire te gaan, een frans weeshuis aan de stadsrand van Lomé. Ons vervoer pikt ons op voor de deur… nee hier geen afgedankte taxi waar de achterbank niet meer instaat of de deuren worden gesloten met een koord maar 3 stevige Togolezen met hun scheurende motor. Ik neem met een klein hartje plaats op de motor en zit wat te zoeken en draaien met mijn handen. Waar hou ik me vast? De Togolees proest het uit en zou het maar al te ok vinden dat ik hem rond zijn lende vasthoudt, ik besluit me aan het bagagerekje achter mijn rug vast te houden, kwestie van mijn rug wat steun te bieden. Gelukkig duurt de rit niet al te lang, de asfa, wegen zijn druk en het is een kriskras door elkaar gepruts met moto’s, auto’s, bussen en mensen… pff, af en toe mijn ogen gesloten en mijn hart vastgehouden, mijn chauffeur praat ronduit en kijkt vaak achterom… ik denk bij mezelf, kijk toch voor jou man! In de buurt van het weeshuis zijn de zandwegen overstroomd en banen we ons een weg door het water, taxi-moto wordt taxi-bateau. In het weeshuis aangekomen komen de kinderen roepend aangerend: Tata Sylvia, Tata Sylvia… het is duidelijk dat ze haar hier graag zien komen. Het afgesloten domein is goed georganiseerd, een grote moestuin, veel kippen en geitjes, een grote buitenkeuken, een eigen boetiek om wat bij te verdienen. Het weeshuis is gesubsidieerd door de Fransen en is goed ingericht. Sylvia laat ons onmiddellijk haar oogappel zien: Odetje, een meisje van 4 met een grote fysieke en geestelijke achterstand. Odetje leeft er goed, ook al is het even slikken als je hoort dat ze haar op haar 2 jaar hebben gevonden, op de rand van leven en dood. Gehandicapte kinderen worden hier verstoten en voor dood achtergelaten. Het weeshuis heeft haar goed opgevangen en geeft haar dagelijkse medicatie voor haar epilepsie aanvallen. We maken kennis met de kinderen, delen er kleurtjes en balonnen uit (Bedankt Nikki, Bedankt Kenneth) en één voor één zijn ze ons onbeschrijfelijk dankbaaar. We nemen afscheid en besluiten voor de terugrit een taxi-auto te nemen aangezien het hier om 18u al donker is geworden. We sluiten onze dag af met een etentje en een frisse pint, vertellen nog wat na en herbeleven ietswat emotioneel onze avonturen van die dag. Bij thuiskomst zijn we al snel één voor één in dromenland. Hoe hard het leven hier ook is, hoe mooi deze mensen het inkleuren… moeilijk te vatten in België maar zo voel je het hier wel.