De regent zorgt voor een nuttige break

Het regent stevig als “Mevrouw Sakomi” ons wekt en het ziet er duidelijk naar uit dat het niet snel zal stoppen met regenen. We gaan niet naar de markt zoals gepland maar besluiten een rustige dag thuis door te brengen. Sylvia heeft nog wat administratieve dingen te regelen en vertrekt al vroeg met haar brommertje op pad. Christel helpt mij met het wassen van mijn haar. Aangezien onze douche bestaat uit een kraantje en een kruik ben ik blij met haar hulp. Het doet ons realiseren dat zelfs een eenvoudige douche in België hier een stukje luxe betekent. We ruimen wat op, doen boodschappen, schrijven onze verhalen en maken het middagmaal. Aangezien het blijft regenen, besluiten we onze geplande activiteiten goed voor te bereiden en verdelen we het materiaal waar we de komende dagen Sinterklaas mee zullen spelen.
Wanneer Sylvia ’s middags thuiskomt vertelt ze ons tijdens de maaltijd dat ze nog snel even in Ange is geweest om voor Prosper zijn teen te zorgen. Ze vindt er Joël in tranen. Het kind heeft het moeilijk en wil graag snel naar Mon Refuge. Ze probeert op hem in te praten om nog even vol te houden. Het contrast met gisteren is hem wellicht te sterk geweest. We krijgen het alledrie even moeilijk als we zijn toestand bespreken. Zijn we gisteren niet een beetje te gul geweest? Aan de andere kant, het kind had de tijd van zijn leven. We spreken af om ervoor te zorgen dat hij sneller naar Mon Refuge kan en Sylvia regelt dat hij dinsdag al kan definitief blijven. Aanstaande dinsdag zullen we Joël naar Mon Refuge brengen en we besluiten een feestje te organiseren voor verschillende redenen. Een welkomstfeest voor Joël, de goede schoolresultaten van Jean Paul, één van de 2 kinderen van Mon Refuge en zijn 3 vrienden die in het tehuis Ange verblijven.We stellen een pakketje met cadeautjes samen voor elk kind aanwezig. Een schriftje, een pennenzak met kleurtjes en balpennen, een tandenborstel, zeep en een speelgoedje. Ik denk dat we er zelf misschien nog wel harder naar uitkijken dan de kinderen zelf.
Morgen gaan we naar KPalimé, een arm gezin bezoeken waar Sylvia zich meer dan regelmatig over ontfermt. Ook voor hen maken we een heel pakket klaar met allerlei nuttige spullen. De trip naar Kpalimé heeft eigenlijk nog een veel belangrijkere reden. De dag voor ons vertrek is de man van het koppel dat me al zo vaak steunde overleden. Zijn vrouw is s’anderendaags een mooie som geld komen schenken omdat hij het zo had gewild.Ik ben overmand door emoties. Het geld krijgt plots voor mij een grotere symbolische waarde en ik neem mezelf voor een uitzonderlijk doel uit te zoeken voor deze centen! Heel graag wil ik dat deze centen zorgen voor een blijvende betere toekomst van niet één individu maar van een hele gemeenschap. Wat het zal worden hou ik nog even geheim maar ik ben ervan overtuigd dat hij voldaan zal toekijken op de realisatie.
’S Avonds vertrekken we naar Ria om het geld in te wisselen in CEFA’s, de plaatselijke munt. Het bezoek is ondanks de gezelligheid te kort want we hebben afgesproken met CéCé en Roseline (een Belgisch meisje uit Herne die op bezoek is) om een hapje te gaan eten. Cécé is de verantwoordelijke van het strandproject in Lomé. Ze plukken er letterlijk kinderen van de straat om hen 2 namiddagen per week te leren schrijven. Ze praten op hen in om te bouwen aan een toekomst. Cécé verricht knap werk en als we praten over zijn visie over de straatkinderen hier, voel ik enorm aan hoe sterk hij wel op dezelfde golflengte als Sylvia zit. Toch wel merkwaardig, gezien het cultuurverschil. Het wordt een gezellige avond met veel getetter, gelach en af en toe een ijzige stilte bij één of ander emotioneel verhaal. Het is al snel middernacht als we onder het muskietennet kruipen.