Alelujah!

Zondag is ook in Togo de rustdag van de week. Het is het moment waar de families, hoe arm ze ook zijn zich optutten en samen naar de kerk gaan om te bidden. Omdat we het leven in Togo in al zijn facetten willen leren kennen, dossen we ons ook uit in Afrikaanse tenue en haalt de taxi ons op voor een voormiddagje eucharistieviering. Aangekomen aan de kerk kunnen we onze ogen niet geloven. Een gigantisch modern gebouw, gevuld met minstens 800 biddende togolezen, één voor één in de meest kleurrijke en mooiste kostuums, die zingend samen bidden. We banen ons een weg tussen de menigte op zoek naar 3 vrije stoelen. Het gevoel dat ons alle 3 overkwam is eigenlijk niet met woorden te omschrijven en het duurt toch 2 zakkendoeken alvorens we een beetje kunnen meegenieten van het kleurrijke tafereel. Ik probeer discreet met mijn camera het gebeuren te filmen. De dienst duurt 4 uur en die dag worden er ook 3 kindjes gedoopt. De kerk op zich heeft niets van wat je in Togo zou verwachten. Het lijkt wel of we in één of ander groot Amerikaans gospel koor zijn beland. De vloeren in rijkelijke marmer, overal ventilators, een goed uitgerust luidsprekerssysteem en een groot podium met het altaar en een orkest met koor. Eigenlijk wel een beetje wraakroepend als je jezelf realiseert dat één voor één van deze 800 bezoekers elke dag moet knokken om rond te komen en hier wekelijks nog geld achterlaat. Het geloof is hier van een enorm groot belang en sommigen lijken haast in trance als ze bidden. Bij de offergang gaan ook wij, als enige 3 blanken, naar voor om een kleine bijdrage te leveren. Kippenvel verschijnt terwijl we door de massa in de rij naar voor wandelen. Dit moet een mens ooit is in zijn leven hebben meegemaakt. Uniek! Zwaar onder de indruk verlaten we de kerk en praten we nog na op een terrasje onder een boom. Uren hebben we hier al gepraat en hoe meer tijd we samen doorbrengen hoe meer je de band tussen ons 3 voelt groeien. Ik maak me de bedenking dat het afscheid met Sylvia wel eens een pijnlijke zaak zou kunnen worden. Mijn bewondering en respect voor deze dame is er alleen maar groter op geworden. Een vrouw uit één stuk, die maar één ding voor ogen heeft in dit land, de kinderen een betere toekomst proberen te bieden. Overal waar je met haar komt wordt ze door de kinderen geroepen, Tata Sylvia… haar liefde voor deze kinderen blinkt van haar af… zo mooi om zien! ’s Middags eten we een Togolese maaltijd in één of ander straatbarretje waar al snel een man met veel tamtam ons het hof probeert te maken. Sylvia repliceert kordaat dat we er zijn om te komen eten en niet om mannen op te pikken en dat we wel wat meer respect verdienen. De man, hoe groot en kolosaal hij ook mogen zijn bindt al snel in. Grappig om zien.
In de namiddag gaan we naar Spes, een door Ijsland gesubsidieerd weeshuis. De kinderen hebben hier werkelijk alles maar al snel is duidelijk dat het allerbelangrijkste hen toch wel ontbreekt: affectie. Tijdens ons bezoek worden we langs alle kanten geknuffeld, handjes geschud, aan onze rokken getrokken. We delen er ballonnen en balpennen uit en de verdeling verloopt sereen en met veel respect. We spreken er ook met 2 Ijslandse dames die er een film aan het opnemen zijn voor het nationaal TV station. Het gaat over het leven van de Togolese kinderen. Ik maak me luidop de bedenking of ze hier wel op de juiste plaats zijn om het juiste beeld weer te geven maar soit. Bij het vallen van de avond verlaten we Spes en eten we een pizza in een Westers restaurant. Een leuke afsluiter van alweer een uitzonderlijke dag.