Het kleinste kamertje

Zondagnacht heb ik mijn tijd verdeeld tussen het kleinste kamertje en mijn pc. Ik heb zo'n 3 uur gevochten met het internet om mijn verhaal op de blog en op facebook te kunnen plaatsen. Ik stel vast dat mijn geduld hier alleen maar groter is geworden. De vele geplaatste reacties doen me enorm plezier. Het is duidelijk dat er heel wat mensen meeleven met onze avonturen.
's Ochtends sta ik op als een platte vijg. Alles doet zeer en het kleinste kamertje is plots mijn favoriete verblijfplaats. Toen we gisteren in het weeshuis van Spes waren zagen we één van de verzorgsters een aantal kindjes een flinke lepel Immodium geven omdat ze ziek waren... Ik moet niet verder zoeken waar ik het heb gehaald. Wat zijn we toch een fragiel volkske, of misschien ben ik wel de postkaart.... Ik hou mijn hart vast dat het ziek zijn onze plannen niet teveel in de war stuurt.
Met de nodige medicatie en reservekledij sleep ik mezelf mee naar de markt. Vanavond koken we zelf en dinsdag organiseren we een feestje in Mon Refuge. Heel wat aankopen te doen dus. Ik koop een duur blikje Red Bull in de enige westerse supermarkt die Lomé telt en die bezorgt mij gelukkig vleugels. Bij thuiskomst koken Christel en ik op de Togolese "four", een gasfles met één bek. Na de siësta lap ik mezelf weer op voor een leuke namiddag met de straatkinderen op het strand van Lomé. Zo'n veertig straatkinderen komen er 2 maal per week samen om er te praten, te leren schrijven en te sporten. Cécé, de animator, is een kei in zijn job. De kinderen komen ons spontaan één voor één de hand schudden. Hij praat met hen in Jovo maar staat er op dat ze Frans proberen te praten tegen de bezoekers. We schrijven de letters Q, R en S. Ik help links en rechts een jongen met het schrijven. Een van hen heeft een lelijke wonde aan het scheenbeen en ik ontferm me over zijn verzorging. De jongen vertelt me dat hij door de politie zo is toegetakeld geweest. Het straatleven is hier hard en omdat ze zich in de zee moeten wassen is de wonde erg ontstoken. Tuurlijk zijn deze jongens geen doetjes, ze leven van de straat, van stelen en bedelen maar de manier waarop ze rond jou hangen laat blijken dat ze eigenlijk één voor één echte schatten zijn. Na de opwarming spelen ze een aardig partijtje voetbal op het strand. Hier zijn de Drogba's van bij ons geboren. Bij het afsluiten van de les vertel ik Cécé hoe erg ik ze vergelijk met de Senegalese talibés maar dat ik zo verbaasd ben over de vorm van respect, de beleefdheid en de rustige houding van deze jongeren, niet dat de Talibés niet beleefd en respectvol waren, maar die waren toch een pak drukker. Hij vertaalt in Jovo en hun applaus grijpt me erg aan. Enkele van hen staan op om ons in het frans, voor de groep, één voor één persoonlijk te bedanken voor het compliment, ze heten ons welkom in hun land en zeggen ons dat God ons zal behoeden voor alle kwaad. Zowel Sylvia zelf als Christel en ik verbijten onze emoties en belonen hen met voor ieder een flesje douchegeld. Verschillende onder hen vragen Cécé waarvoor het flesje dient, deze kinderen hebben geen zeep om zich te wassen, laat staan andere dingen die wij zo voor de hand liggend vinden. De dankbaarheid is héél groot. We nemen afscheid tot donderdag, want dan is er opnieuw een namiddagje strand met hen gepland.
Thuisgekomen, maak ik het eten warm maar ik ben zo moe dat ik met mijn gezicht in mijn bord zou vallen. Ik schrijf nog snel mijn verhaal, stuur een berichtje naar het thuisfront en ga slapen. De rust is meer dan nodig want het belooft morgen een hele leuke maar emotionele dag te worden.