C'est la fete

Vandaag is het een grote dag voor onze vriend Joël. Een nieuwe fase in zijn jong maar hard leven. Van de straat naar het drukke opvangsttehuis in Ange en nu eindelijk naar het rustige en afgelegen Mon Refuge waar hij op meer familiale basis kan worden opgevangen. Wanneer we hem komen ophalen staat hij te blinken in een mooie propere tenue die Sylvia hem eerder bezorgde. Een bredere glimlach van een kind heb ik nog niet gezien. Dit voelt zo goed!
Zaterdag is de 6 jarige Azou in Ange binnen gebracht via een oproep van de “ligne verte” (de groene lijn), een noodnummer waar kinderen in nood of mensen die schrijnende gevallen willen melden, kunnen bellen. De echte achtergrond is ons nog niet helemaal duidelijk, het kind heeft een duidelijke wonde naast het oog en het zou volgens zijn zeggen de moeder zijn die het heeft gedaan. Sylvia besluit om het voorlopig te laten rusten maar wil wel een onderzoek te starten naar zijn geschiedenis. Omdat het kind veel te klein en geestelijk te fragiel is om tussen de grote drukte van Ange te leven is er besloten hem ook mee naar Mon Refuge te nemen. Maar hier kan ik jammer genoeg een veel minder romantisch beeld geven van onze goede daden… Het zal je maar overkomen als 6 jarige. Je wordt weggehaald door enkele mannen bij je moeder, komt terecht tussen een grote groep opgevangen straatjongeren en een dag of 2 later staan er 3 blanke vrouwen om jou mee te nemen naar een andere plek. Het is hard om hem met dwang in de auto te zetten maar het is voor het kind zijn eigen belang. Joël is diegene die op hem inpraat, hem wat troost en met zijn hand zachtjes over zijn arm streelt. Het is een vertederend tafereel. Omdat in Mon Refuge, Jean-Paul, ook een ex-straatjongen, zo’n goede resultaten op het school heeft behaald, werd hem een feestje beloofd waarop hij 3 van zijn vrienden die in Ange verblijven mag uitnodigen. Dus ook die 3 jongens staan mooi opgeblonken klaar om met ons mee te vertrekken.
Het is een grappig zicht. Sylvia heeft enkele weken geleden een occassiewagentje gekocht. We hebben de felblauwe Nissan Micra “Tuur Voiture” gedoopt. Al het materiaal voor het feestje, nieuwe vouwmatrassen voor de nieuwe bewoners, 5 kinderen en 3 volwassen, het pas allemaal met heel wat gepuzzel maar net in de Tuur Voiture. De kinderen begeleiden ons zingend tijdens de 3 kwartier durende rit over de slechte weg naar Mon Refuge. Al snel is ook Azou wat rustiger geworden en praat hij zonder ophouden in Ewé, de Togolese taal, tegen iedereen die wil luisteren. Aangekomen in Mon Refuge is Jean-Paul in zijn nopjes wanneer hij zijn 3 vrienden van Ange begroet. Dit wordt een leuk moment, zoveel is duidelijk. De kinderen helpen ons met het uitladen en het versieren van Mon Refuge. We dekken de tafel. En dit is wat elk kind op het feestje te eten krijgt : 1 Sprite, 1 broodje kaas, 1 broodje hesp, een appel, een koekje en enkele fruitsnoepjes. Bij ons misschien ondenkbaar maar voor hen één groot feest. Sommigen vragen wat die gele of roze plak is die tussen het broodje ligt. Ze kennen duidelijk geen ham of kaas. Iedereen zit rustig rond de tafel als Cécé, de strandcoach die de meeste van deze kinderen kent, een woordje van dank uitbrengt ivm het feestje. Na het eten overhandigen we aan elk kind de door ons samengestelde pakjes. De blikken op hun gezichtjes zijn er om nooit te vergeten. Alleen Azou weigert zijn pakje te openen. Hij houdt het pakje stevig tegen zich aan en zegt dat hij het terug mee zal nemen naar Ange om daar aan zijn “papa”, een oudere jongen die zich over hem heeft ontfermt de afgelopen dagen, te geven. Het is duidelijk dat ons nog een harde noot om te kraken staat te wachten als we op het einde van de dag zonder hem zullen terugkeren. Voorzichtig probeert Cécé en enkele anderen hem te vertellen dat hij in Mon Refuge zal blijven. Ik kan het niet langer houden en zonder me even af van heel het gebeuren. Ik laat mijn tranen de vrije loop en ook al besef ik dat Azou hier een beter leven kan leiden blijf ik maar denken aan wat het kind al allemaal heeft moeten doorstaan de afgelopen dagen.
Het beeld van Joël die me fluitend voorbij kom gefietst beurt me weer helemaal op. Ik vertel hem dat we voor hem een startpakket hebben meegebracht om zijn leven hier te beginnen. En ga met hem mee naar het huis om hem samen met Christel dit te geven. We laten hem zien wat er zoal in zit en zijn enthousiasme is héél groot. Als hij hoort dat ook dat de grote tas waarin alles zit voor hem is kan zijn geluk niet op. Hij heeft eindelijk een “kleerkast”. Joël is een hele ijdele jongen en kledij die we voor hem meebrachten bevalt hem erg. Het duurt dan ook niet lang voor hij al een andere tenue heeft aangetrokken.
We namen ook enkele gezelschapspelletjes mee en nadat we samen enkele spelletjes hebben gespeeld is het tijd om afscheid te nemen. We besluiten om het kort te houden en snel te vertrekken zonder omkijken. De krijsende Azou wordt door de kinderen vastgehouden. Dit gaat door merg en been. Omdat de 3 vrienden van Jean Paul terug mee moeten naar Ange, verbijten we alle 3 onze tranen, maar geloof me het was verdomd hard! Onderweg verwennen we de 3 nog met enkele snoepjes en koekjes, één van hen spaart ze in zijn broekzak. Bij aankomst in Ange zijn de kinderen een optreden aan het inoefenen, we besluiten nog even te blijven om het schouwspel te bekijken. We hadden tandenborstels en tandpasta voorzien maar we komen er 4 tekort om iedereen te bedienen. We besluiten deze eerst te vervolledigen en later terug te komen om deze uit te delen. We sluiten onze emotionele dag af op een gezellig Togolees restaurant en doen enkele telefoontjes naar het thuisfront.