Den Heysel

Omdat we vandaag een druk programma hebben, zijn we al voor de zessen druk in de weer. Terwijl wij wat materiaal verzamelen om in Ange en Soeur Victoire te gaan verdelen, is Sylvia op haar brommertje gesprongen om het internet te gaan betalen. Rekeningen zoals internet, water, gas, alles wordt hier met cash geld betaald aan de bedrijven. Het internet is hier vooruitstrevend in vergelijking met de rest, de mobiele internetstick is hier gebruikelijk, de snelheid ervan is een ander verhaal. Onze planning is vandaag een mengelmoes van allerlei activiteiten. De eerste op het programma is er eentje speciaal voor mij. Heidi zou Heidi niet zijn als ze niet in het nationaal voetbalstadion, den Heysel van Togo zou geweest zijn. Sylvia kent de kiné van dienst en belt hem op of hij ons kan binnen loodsen. Terwijl hij ons een rondleiding geeft is de olympische atletiekploeg aan het trainen op de piste. De omstandigheden waarin deze atleten moeten trainen zijn voor hier uitstekend maar om op wereldniveau mee te draaien meer dan onvoldoende. De kiné behandelt de atleten in een klein kantoortje met een bureel en een versleten turnmat. We praten wat over de sport in het algemeen in Togo en natuurlijk over de nationale ploeg.
Het land heeft geen eigen nationale competitie en de spelers die niet internationaal spelen moeten het hebben van interlands tussen de afrikaanse landen. Togo won trouwens vorig jaar de Afrika cup met bijna uitsluitend eigen spelers (dus geen internationals) en is daar apetrots op. Ik neem opnieuw wat foto’s op het terrein en we ronden ons bezoek af.
De taximoto brengt ons naar Soeur Victoire waar Christel de T-shirtjes verdeelt van de kinderopvang Stekelbees, die ze van de KVLV kreeg. Alleen maar brede glimlachen. Zelfs het gehandicapt Odetje tovert haar mooiste glimlach. Een heerlijk gevoel om de kinderen zo gelukkig te zien.
Op onze weg naar Ange vinden we nog sporen op de weg van rellen. De betoging van gisteren is ook vandaag opnieuw verder gegaan en aan de weg te zien is het er weer hard aan toe gegaan. Overal liggen stenen, afval en dergelijke op de weg verspreid.
In Ange aangekomenn maken we kennis met Whisdom, een jongen van 10 die net is aangekomen. Zijn lichaam vertelt ons dat hij afkomstig is van één of andere stam, aangezien er littekens op werden aangebracht. Een ritueel dat jammer genoeg nog vaak wordt toegepast. Het jongentje is nog een beetje schuchter maar na een praatje is hij al wat meer op zijn gemak. Voor de straatkinderen van Ange die hier worden opgevangen hebben we tandenborstels en tandpasta meegebracht. Ik verwacht me aan een chaotische verdeling maar ze blijven bewonderenswaardig rustig hun beurt af wachten. Ze bedanken ons met een lied en wat dansjes onder leiding van onze vriend Prosper, de jongen met zijn gekwetste teen. De kinderen durven onderling al eens spullen van elkaar stelen en Sylvia spelt hen duidelijk de les dat er niets valt te stelen aangezien ze nu elk hun eigen borstel en tandpasta hebben. Ze knikken bevestigend. We nemen afscheid van de kinderen en zetten onze weg verder richting Village Artisanale waar we bij een aantal jongens met de handgemaakte sandalen kopen.
Omdat Tuur Voiture de laatste 2 dagen in de brousse aardig is vuil gemaakt besluiten we de auto te laten wassen terwijl we een hapje eten. De man schrobt alsof zijn leven ervan af hangt. Wanneer Sylvia vraagt naar de prijs vertelt hij ons dat hij tevreden is met wat we hem geven. Het zegt genoeg… Hier probeert elkeen te overleven.
Met een blinkend karretje rijden we snel nog even over huis om ons wat op te frissen voor een optreden van de dansgroep waar Sylvia hier lid van is. Een franse organisatie heeft het optreden georganiseerd in samenwerking met de dansgroep. Het project gaat in arme wijken om er activiteiten te doen met de kinderen van de arme gezinnen. Deze kinderen zijn vandaag allemaal aanwezig op de dansavond en zetten de avond in met een mooi dansoptreden. De opener van de afrikaanse dansgroep. Ze trakteren de menigte gedurende 3 uur op indrukwekkende kostuums en fysiek uitputtende dansacts. Het is al vrij laat als we terug naar huis keren en nog een tussenstop maken in een restaurant voor een hap en een drankje. We realiseren ons dat we aan onze voorlaatste avond zijn begonnen maar eigenlijk onze laatste met ons drietjes aangezien we morgen een afscheidsfeestje plannen met onze buurvrouwen, ook nog zoiets waar we erg naar uitkijken.