Welcome to Africa, sardientjes tussen de bagage

Op het moment dat ik aan het schrijven van onze eerste avonturen begin, zit onze eerste dag in Joko Kope er al op. De eerste schok met de warmte en de vochtigheid is verteerd. Mijn vader loopt er nog wat onwennig bij en mist vooral moeder de vrouw aan zijn zijde. Christel en ikzelf voelen ons als een vis in het water maar ook Max lijkt zich aardig uit de slag te trekken.
Onze reis is, in tegenstelling tot vorige keer, zeer vlot verlopen. Alle kilo´s bagage gingen vlot door de douane maar toen we met de 12 grote XL sporttassen en de 4 stuks handbagage bij de wagen van Jean, een vriend van Sylvia, aankwamen werd er aardig wat gepast en gemeten om alles in de 4x4 te krijgen. Uiteindelijk belandden 3 grote tassen op het dak van de wagen. Ons gezelschap telde in totaal 7 personen, dus een auto op zich is er al aardig mee gevuld. Onnodig om te vertellen hoe hilarisch het was om elk een plekje in de wagen te vinden tussen alle koffers. Sylvia en haar vriend wurmden zich samen met 2 stuks handbagage op de passagierszetel. Max, Christel en mijn vaderlief vochten met nog 3 stuks bagage op de achterbank en voor mezelf was er nog een plekje op vaders schoot, een valies bovenop mijn billen en een rugzak op mijn rug. Onze chauffeur Jean kon niet anders dan mijn kont en uitpuilende bagage in verder in de auto te duwen door de deur achter mij dicht te slaan. Hilariteit a volente, welcome to Africa.
Na een uur bereikten we uiteindelijk Joko Kope, half gebroken en nat bezweet. Koffers werden uitgeladen, een eerste korte rondleiding kropen we snel onder het muskietennet. De gastenkamers zijn gezellig en goed uitgerust. Een ruime kraakpropere kamer met een doucheruimte en toilet. Voor de 2 nieuwelingen een hele geruststelling. Het weeshuis is gloednieuw, alles is er piekfijn georganiseerd. De kinderen worden door Sylvia met afrikaanse normen opgevoed maar toegegeven de kennismaking met het harde afrikaanse leven is er voor Max en onze papa nog niet echt geweest, de eerste cultuurschok moet nog komen...
De nacht was redelijk kort, het is vroeg donker maar de dag start hier ook heel vroeg. Om 5 uur staan de kinderen op en dekken ze de tafel voor het ontbijt. Stilaan staan we een voor een op en wanneer we onze kamers verlaten, komen de kinderen ons op de gallerij van het weeshuis een voor een heel beleefd begroeten. Ze stellen zich voor en wensen ons een goedemorgen. We drinken samen met hen een tas warme chocomelk. Zij eten daarbij een stuk brood. En terwijl ze zich klaar maken om naar school te gaan, ontbijten we met ons vieren apart in de gastenkeuken zodat ze niet geconfronteerd kunnen worden met onze westerse manier van ontbijten. Choco, speculaas en een boterham, voor ons op zich niets speciaals maar voor hier niet gekend. Eigenlijk voelen we ons best een beetje schuldig. Als je erbij stil staat, is het een eerste besef van hoe decadent wij het eigenlijk wel gewend zijn. Maar wat is het nut om de kinderen westers te gaan verwennen aangezien ze later ook echt klaar dienen te zijn voor een afrikaans leven... In een lichtbruin uniform, met rugzak op de rug en een soort oliebol in een zakje vertrekken ze voor een wandeling van 30 minuten naar hun school. Deze wandeling doen ze 4x per dag, 's morgens, 's middags om te komen eten, na hun middagdut en 's avonds om weer naar huis te komen. Ik zie ze het bij ons thuis nog niet echt doen. Hoeveel van de ouders, ik inclusief, zouden niet kun kinderen heen en weer rijden.
Na het ontbijt doet Sylvia met ons een uitgebreide rondleiding en bespreken we de regels van het huis. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de regels op te lijsten zodat ze dit document in de toekomst ook met andere gasten kan gebruiken.
's middags eten we samen met de kinderen een afrikaanse pasta met kip. Ik heb honger en ik vergeet bijna dat er eerst voor het eten een gebed komt. De kinderen gniffelen tussen hun tanden en ik word letterlijk rood tot in mijn haar. Na het eten is het tijd voor de siesta en aangezien we allemaal nog redelijk moe zijn van de korte nacht maken we er dankbaar gebruik van om ook een uurtje op bed te gaan liggen. Dat worden er snel al 2 maar het heeft ons goed gedaan. In de namiddag houden we ons vooral bezig met wat klusjes. Christel, Max en ik sorteren het vele medische materiaal en verzorgingsproducten dat we mee brachten. Ons vader ging van start met het smeren van alle sloten in de deuren en geloof me het zijn er hier veel. De dag vliegt uiteindelijk voorbij en de aanpassing met het warme klimaat vertaalt zich in een verfrissende douche. De 4 grote regenwatertanks, waarvoor we 2 zomers geleden, de gesponsorde dodentocht stapten, doen hier na het regenseizoen zeer nuttig hun dienst. Alles gebeurt hier met het regenwater dat via de daken is opgevangen. Het is fantastisch om te zien hoe dit soort van investering wel degelijk het verschil kan maken.
Het avondeten is pate, een soort zetmeelachtige puree die men met de handen eet. Niet voor iedereen een succes, gelukkig zijn er nog wat restjes van 's middags. We praten nog wat na met de kinderen en kruipen uiteindelijk om half10 in bed.