Rijstpap zonder gouden lepel
Blijf op de hoogte en volg Heidi
24 Juni 2013 | Togo, Lomé
Het is 05u00 's ochtends als we elkaar begroeten aan het ontbijt. « Hoeveel jaren is het geleden dat jij zo vroeg op stond om naar de mis te gaan ? », vraag ik mijn vader. « Dat zal ongeveer een dikke 50 jaar geleden zijn, toen reden we mee met de auto van den baron van Hombeek (mijn grootouders werkten voor de baron) om naar de mis in Mechelen te gaan » Hier is het de normaalste zaak van de wereld om elke week naar de mis te gaan. Hun geloof is ook heel belangrijk. In het weeshuis wordt er voor elke maaltijd al zingend gebeden. We hebben hier al wat kruistekens gemaakt, genoeg voor een heel leven ;-)
We gaan samen met de kinderen en het gezin van de bewaker te voet naar de kerk. Iedereen ziet er piekfijn uit en ook in het dorp aangekomen zijn de mensen uitgedost in hun zondags kostuum.
De pastoor en de plaatselijke koster ontvangen ons met veel bravoure. Het kerkje is een oud bouwvallig gebouw dat in schril contrast staat met de kerk die we vorig jaar in Lome hebben bezocht, dat was toen immers een gebouw dat glitterde van pracht en praal. Hier staan een aantal rijen houten banken, de een al wat nieuwer dan de ander maar toch. In de kerk hier geen vloertegels of mooie schilderijen of een impressionant altaar maar een hoge tafel met een gebroken wit doek doet er dienst. Een houten kruis wordt door de misdinaar naar binnen gedragen, de pastoor volgt samen met het koor. Sommigen van hen dragen een paars gewaad anderen dragen hun beebie op de rug. Ingetogen met een kathedraal van een stemgeluid komt het gezelschap dansend de kerk binnen. Het kippenvel bekruipt me, ieder van ons staat onwezenlijk stil en ontroerd toe te kijken. Hoe sober dit alles ook mogen zijn, de sobertheid benadrukt de puurheid van deze mensen en zorgt voor ons voor een zekere emotionaliteit. Ik doe geen moeite om mijn tranen te verbijten, een vrouw uit het koor kijkt me recht in de ogen. Tranen en huilen is bij dit volkje uitgesloten. Hoe hard het leven ook is, hoe groot je problemen ook moge zijn, je huilt niet.
De pastoor spreekt de menigte toe in het Eve, de togolese taal. Heel de eucharistieviering is in het Eve, enkel met de preek spreekt hij ons enkele woorden in het Frans toe. Ik vind het prima zo, uiteindelijk verstaan de meesten hier aanwezig geen Frans en het is niet omdat er eens een paar blanken hun komen vervoegen dat ze dan plots alles anders moeten gaan doen. Tijdens zijn preekt vraagt hij de bevolking de mensen rond elkaar de hand te schudden en het beste te wensen. Wij hebben het op dat moment nog niet begrepen tot de man voor mij zijn hand uitsteekt en mij in het frans prevelt « que Dieux vous benefice » (Moge God je beschermen). Op dat moment doen we mee in het verhaal en schudden we niet alleen elkaar maar ook enkele mensen rond ons de hand. Goh, dat zouden we bij ons meer moeten kunnen doen, elkaar zomaar de hand schenken en bescherming toewensen, ongeacht of je nu gelovig bent of niet.
De mis duurt uiteindelijk een dikke 2 uur maar we hebben ons geen seconde verveelt. Het is een schouwspel van dans, muziek en gepreek. De mensen gaan hier ook dansend naar de schaal. De collecte in de schaal wordt tot 2 x herhaald. Geld is voor de kerk jammer genoeg heel belangrijk. Het arme volk heeft al niet veel maar toch gaan ze een voor een met een centje naar voor. Ook wij nemen deel aan de collecte maar beperken ons in donatie tot een bescheiden gift, dit gaat uiteindelijk toch niet naar de juiste mensen. Bij het verlaten van de kerk nemen we afscheid van de pastoor en de koster terwijl een oud vrouwtje ons komt vragen om eten. Als we merken dat ook de omstaanders zich meer en meer rond ons verzamelen besluiten we naar het weeshuis te vertrekken. Jammer maar we moeten voor onze eigen veiligheid, het zou niet verstandig zijn om nu hier iets te gaan uitdelen, hoe graag we dit ook zouden willen.
Bij de thuiskomst moeten de kinderen hun lessen leren. Vanaf maandag beginnen immers de eersten aan hun examen. Ik help de 2 kleinsten (Abraham en Assou) met lezen en schrijven
Assou werkt niet zo graag en bespeelt mijn emoties. Hoe graag ik ook zou willen toegeven, ik volhard en na een tijdje begint hij het toch wat leuker te vinden. Veel van deze kinderen hebben een achterstand, omdat ze voordien niet regelmatig naar school gingen. Maar hun inzet en motivatie om het goed te doen is heel groot. Ze hebben zo wel al hun eigen dromen. Later een moto kopen of profvoetballer worden en ze weten dat naar school gaan die weg voor hen zal vergemakkelijken.
Whisdom is jarig geweest deze week en vanavond is het feest. Mijn vader had in Belgie het idee geopperd om rijstpap met bruine suiker voor de kinderen te maken en we hadden ons dus voorzien om dit tijdens ons verblijf te doen. We zien het feestje als een goede gelegenheid. In onze gastenkeuken is het wat organiseren maar uiteindelijk met het nodige gekibbel en stress tussen mijn pa en ikzelf over het overkoken en aanbranden, lukt de rijstpap uitzonderlijk goed. Hier is geen melk maar wel melkpoeder, hier is geen vuur waar je de temperatuur goed kan op regelen. 25 minuten lang roeren we in de pot om het maar niet te laten overkoken of aanbranden... het resultaat geeft de nodige voldoening.
We versieren de refter met een slinger en wat balonnen, niets overdreven maar de kinderen vinden het geweldig. Greet, een vriendin van mijn nichtje Peggy, werkt bij Studio 100 en heeft ons wat materiaal geschonken waaronder ook een Plop muts. We dopen de muts als de verjaardagshoed en Whisdom draagt de hoed voor het eerst. De kinderen kunnen het niet laten om allemaal eens aan de belletjes te komen, zo benieuwd. Na het avondeten delen we de rijstpap met de bruine suiker uit. Die smullende gezichtjes en blinkende zwarte parels die ons dankbaar aankijken, daar wordt een mens warm van. Ik zie mijn vader glunderen en genieten van het moment. Opzet geslaagd. Als verjaardagscadeau krijgt Whisdom 3 kledingstukken en een leesboek. net zoals de anderen dit voor hun verjaardag. Sylvia kijkt er echt op toe hen niet te hard te verwennen. Deze kinderen zullen later klaar zijn voor een eigen leven in Afrika, daar wordt hier dagelijks hard aan gewerkt.
We gaan samen met de kinderen en het gezin van de bewaker te voet naar de kerk. Iedereen ziet er piekfijn uit en ook in het dorp aangekomen zijn de mensen uitgedost in hun zondags kostuum.
De pastoor en de plaatselijke koster ontvangen ons met veel bravoure. Het kerkje is een oud bouwvallig gebouw dat in schril contrast staat met de kerk die we vorig jaar in Lome hebben bezocht, dat was toen immers een gebouw dat glitterde van pracht en praal. Hier staan een aantal rijen houten banken, de een al wat nieuwer dan de ander maar toch. In de kerk hier geen vloertegels of mooie schilderijen of een impressionant altaar maar een hoge tafel met een gebroken wit doek doet er dienst. Een houten kruis wordt door de misdinaar naar binnen gedragen, de pastoor volgt samen met het koor. Sommigen van hen dragen een paars gewaad anderen dragen hun beebie op de rug. Ingetogen met een kathedraal van een stemgeluid komt het gezelschap dansend de kerk binnen. Het kippenvel bekruipt me, ieder van ons staat onwezenlijk stil en ontroerd toe te kijken. Hoe sober dit alles ook mogen zijn, de sobertheid benadrukt de puurheid van deze mensen en zorgt voor ons voor een zekere emotionaliteit. Ik doe geen moeite om mijn tranen te verbijten, een vrouw uit het koor kijkt me recht in de ogen. Tranen en huilen is bij dit volkje uitgesloten. Hoe hard het leven ook is, hoe groot je problemen ook moge zijn, je huilt niet.
De pastoor spreekt de menigte toe in het Eve, de togolese taal. Heel de eucharistieviering is in het Eve, enkel met de preek spreekt hij ons enkele woorden in het Frans toe. Ik vind het prima zo, uiteindelijk verstaan de meesten hier aanwezig geen Frans en het is niet omdat er eens een paar blanken hun komen vervoegen dat ze dan plots alles anders moeten gaan doen. Tijdens zijn preekt vraagt hij de bevolking de mensen rond elkaar de hand te schudden en het beste te wensen. Wij hebben het op dat moment nog niet begrepen tot de man voor mij zijn hand uitsteekt en mij in het frans prevelt « que Dieux vous benefice » (Moge God je beschermen). Op dat moment doen we mee in het verhaal en schudden we niet alleen elkaar maar ook enkele mensen rond ons de hand. Goh, dat zouden we bij ons meer moeten kunnen doen, elkaar zomaar de hand schenken en bescherming toewensen, ongeacht of je nu gelovig bent of niet.
De mis duurt uiteindelijk een dikke 2 uur maar we hebben ons geen seconde verveelt. Het is een schouwspel van dans, muziek en gepreek. De mensen gaan hier ook dansend naar de schaal. De collecte in de schaal wordt tot 2 x herhaald. Geld is voor de kerk jammer genoeg heel belangrijk. Het arme volk heeft al niet veel maar toch gaan ze een voor een met een centje naar voor. Ook wij nemen deel aan de collecte maar beperken ons in donatie tot een bescheiden gift, dit gaat uiteindelijk toch niet naar de juiste mensen. Bij het verlaten van de kerk nemen we afscheid van de pastoor en de koster terwijl een oud vrouwtje ons komt vragen om eten. Als we merken dat ook de omstaanders zich meer en meer rond ons verzamelen besluiten we naar het weeshuis te vertrekken. Jammer maar we moeten voor onze eigen veiligheid, het zou niet verstandig zijn om nu hier iets te gaan uitdelen, hoe graag we dit ook zouden willen.
Bij de thuiskomst moeten de kinderen hun lessen leren. Vanaf maandag beginnen immers de eersten aan hun examen. Ik help de 2 kleinsten (Abraham en Assou) met lezen en schrijven
Assou werkt niet zo graag en bespeelt mijn emoties. Hoe graag ik ook zou willen toegeven, ik volhard en na een tijdje begint hij het toch wat leuker te vinden. Veel van deze kinderen hebben een achterstand, omdat ze voordien niet regelmatig naar school gingen. Maar hun inzet en motivatie om het goed te doen is heel groot. Ze hebben zo wel al hun eigen dromen. Later een moto kopen of profvoetballer worden en ze weten dat naar school gaan die weg voor hen zal vergemakkelijken.
Whisdom is jarig geweest deze week en vanavond is het feest. Mijn vader had in Belgie het idee geopperd om rijstpap met bruine suiker voor de kinderen te maken en we hadden ons dus voorzien om dit tijdens ons verblijf te doen. We zien het feestje als een goede gelegenheid. In onze gastenkeuken is het wat organiseren maar uiteindelijk met het nodige gekibbel en stress tussen mijn pa en ikzelf over het overkoken en aanbranden, lukt de rijstpap uitzonderlijk goed. Hier is geen melk maar wel melkpoeder, hier is geen vuur waar je de temperatuur goed kan op regelen. 25 minuten lang roeren we in de pot om het maar niet te laten overkoken of aanbranden... het resultaat geeft de nodige voldoening.
We versieren de refter met een slinger en wat balonnen, niets overdreven maar de kinderen vinden het geweldig. Greet, een vriendin van mijn nichtje Peggy, werkt bij Studio 100 en heeft ons wat materiaal geschonken waaronder ook een Plop muts. We dopen de muts als de verjaardagshoed en Whisdom draagt de hoed voor het eerst. De kinderen kunnen het niet laten om allemaal eens aan de belletjes te komen, zo benieuwd. Na het avondeten delen we de rijstpap met de bruine suiker uit. Die smullende gezichtjes en blinkende zwarte parels die ons dankbaar aankijken, daar wordt een mens warm van. Ik zie mijn vader glunderen en genieten van het moment. Opzet geslaagd. Als verjaardagscadeau krijgt Whisdom 3 kledingstukken en een leesboek. net zoals de anderen dit voor hun verjaardag. Sylvia kijkt er echt op toe hen niet te hard te verwennen. Deze kinderen zullen later klaar zijn voor een eigen leven in Afrika, daar wordt hier dagelijks hard aan gewerkt.
-
25 Juni 2013 - 21:54
De Gendt Alida:
Ik heb weer met spanning op je verhaal gewacht en het was weer de moeite om dit te lezen .
het is alsof ik daar zelf bij aanwezig ben zo voelt het voor mij aan.
-
25 Juni 2013 - 22:28
Thierry R.:
Denk dat het emotioneel wel heel zwaar moet zijn om te beseffen dat je niet voor iedereen daar in het dorp iets kan doen.
Maar uiteindelijk kan je er beter voor zorgen om daar een paar mensen sterker te maken en deze kunnen dan de dorpelingen wel verder helpen.
Je moet niet de vis geven maar de vijver :-)
Grtjs uit het op vandaag nog luxe belgenland,
Thierry -
25 Juni 2013 - 22:36
Deboiserie-Kums Dirk En Brigitta:
Wat een mooi verhaal!
Voor jou en je papa; nog veel genoegdoening ... Dat je met een warm hart, waarmee je duidelijk ter plekke bent, ook mag terugkeren! -
26 Juni 2013 - 08:51
Daniel Molderez:
Prachtig verhaal Heidi, k'zie het zo voor mij gebeuren! En mooi initiatief! Gefeliciteerd!! -
26 Juni 2013 - 13:17
Michèle De Coninck:
Wel, wel, wat een verhaal alweer ;-)
Je bent zoooo ver weg, maar toch zo dichtbij!
Echt chapeau voor wat jullie daar doen, kzou het zelf niet kunnen :-/
Dikke kus
Michèle
xxx -
26 Juni 2013 - 19:25
Denis (Buurman) En Marie-Thérèse:
Gij weet ook hoe ge een grote, "stoere" man het water in de ogen moet doen krijgen zelle.
Maar allez, het doet goed te weten dat ge het zelf goed stelt, en vooral dat jullie hulp goed besteed is. -
27 Juni 2013 - 20:39
Guido Berckmans:
Ondanks het feit dat we het hier ook wel weten, blijft het toch schokkend om vast te stellen dat de katholieke kerk daar nog een stevige poot binnen heeft, en zo de koloniale onderdrukking van de bevolking bestendigt.
Dat perverse geloof is het eerste waar die mensen moeten van bevrijd worden om nog maar te kunnen beginnen met hun situatie te verbeteren.
Het christelijke wereldbeeld houdt die mensen gevangen in de feodale denkwijze : alles wordt geregeld door god, dus gewoon braaf zijn, niet klagen, werken en zwijgen, en als je dood bent zal god je wel belonen in de hemel.
Dat is uiteraard helemaal niet bevorderlijk voor het aanleren hoe ze hun situatie hier en nu kunnen verbeteren, aangezien dat christelijke feodale wereldbeeld hen inpepert dat ze zelf geen controle hebben over hun leven.
Wat Afrika nodig heeft is een jonge generatie die toegang heeft tot de wetenschappelijke ontwikkelingen van de laatste eeuwen, van evolutieleer tot relativiteitstheorie en verder, zodat ze enerzijds tot hun eigen Renaissance kunnen komen, en anderzijds een objectief, humanistisch sociaal-maatschappelijk wereldbeeld krijgen dat hen aanzet om komaf te maken met de corrupte neokoloniale politieke structuren waar ze onder te lijden hebben.
En het is aan ons, Europeanen, om hen eindelijk eens te helpen om die *echte* vooruitgang te kunnen bewerkstelligen, in plaats van hen gevangen te houden in een onderdrukkingsideologie.
En dat moet beginnen bij de opvoeding van de jongeren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
