Fijn weerzien met Sesse

Vandaag hebben we afgesproken met Sesse, de animator van het strandproject om samen een hapje te eten in Lome. Dominique moet voor een job naar Lome en we rijden met hem mee. Hij dropt ons in de stad en we nemen vandaar de taxi naar de grand marche. De grand marche is de markt van Lome stad die dagelijks doorgaat. De naam bevestigt ook hoe groot de markt wel is. Een doolhof van kraampjes waar letterlijk alles te koop is, overspand met doeken om wat schaduw
te kunnen bieden. We wandelen een half uurtje tussen de kraampjes en links en rechts proberen de Togolezen hun waren aan te prijzen. Ik vreesde dat we in al deze drukte als blanken snel overspoeld zouden worden maar al bij al valt het best mee. Alleen vragen we ons af hoe we hier Sesse in deze kleurrijke mierennest gaan vinden. In eeen van de straatjes komen we een meisjescollege tegen van Notre Dame. Ik stuur een smsje naar Sesse en niet veel later komt hij ons er oppikken
voor een wandeling door zijn wereld. Naast de job als animator op het strandproject verkoopt Sesse allerlei souvenirs om wat extra Cefa's te verdienen.
Op weg naar zijn kraam lopen we een Australier op hetlijf die op zoek is naar een bankautomaat. Sesse vertelt ons dat het op onze weg is en we nemen hem öee op sleeptouw. De man is gepensioneerd en op rondreis door Afrika. Hij vertelt ons wat hij tot nu toe zoal heeft meegemaakt. Een unieke ervaring die ik best ooit wel eens zou willen beleven.
Aangekomen aan het artisanele straatje waar Sesse zijn kraampje staat worden we vriendelijk begroet door enkele van zijn medeverkopers. We kopen bij hem maar ook bij 3 anderen wat souvenirs en er wordt wat onderhandeld over de prijs. In Africa een nationale sport.
Omdat het ondertussen al 14u30 is geworden en onze magen ondertussen al aardig knorren, nemen we een taxi naar een restaurantje waar we twee jaar geleden ook meerdere keren gingen eten. Het restaurant dat vroeger alleen uit wat strooien daken en een zanderige ondergrond bestond, is aardig geevolueerd. Het terras onder de palmbomen is gehalveerd en heeft plaats gemaakt voor een gemetst huisje met mooie vloer, tuinmeubelen en een 4 tal grote ventilators aan het plafond.
De serveuses zijn nog steeds dezelfden en het eten is er nog steeds uitermate lekker. Christel en Max eten foufou met kip, een puree van de njam wortel. Pa, Sesse en ikzelf bestellen de vis met foufou. Het is pikante keuken en het zweet breekt ons vader uit. Sesse lacht zich te
pletter. We praten met hem over zijn job als animator waar hij probeert om zoveel mogelijk kinderen van de straat te halen om ze naar een opvangstehuis of terug naar huis te doen zodat ze school kunnen lopen en aan een degelijke toekomst kunnen bouwen. We vragen hem hoe het gaat met Joel, de straatjongen die we vorig jaar probeerden te plaatsen in Mon Refuge.
Hij is ondertussen weer een echte straatjongen en komt ook de laatste weken niet meer naar het strandproject. Het is niet altijd makkelijk om de kinderen te overtuigen dat de straat niet voor hen de beste toekomst biedt. Het is een komen en gaan en vaak hervallen ze in hun gewoonten. Na het eten nemen we afscheid en vertrekken we, na wat onderhandeling met de taxichauffeur, naar Soeur Victoire. Een Togolese non die een weeshuis voor een 40 tal kinderen uitbaat. Soeur Victoire is er zelf niet bij onze aankomst. De verzorgsters ontvangen ons samen met enkele van de kinderen. En zodra we hen vertellen dat we graag wat cadeautjes aan de kinderen uitdelen, groeperen de kinderen allemaal samen op het terras. Ik vraag ook meteen naar Odetje, het zwaar gehandicapt kindje en oogappel van Sylvia. Twee jaar geleden was het kind 4 jaar en kon het noch stappen, noch zelfstandig eten, nog zelfstandig zitten. Odetje werd toen ze klein was voor dood achter gelaten op straat en zonder Soeur Victoire had het kind al lang niet
meer geleefd. Ze heeft zich altijd over het kind altijd ontfermt en de omgeving in het tehuis tussen de andere kinderen heeft haar duidelijk goed gedaan. Ze is de laatste 2 jaar er sterk op vooruit gegaan. Wanneer Odetje alleen naar me komt toegestapt ben ik ontroerd haar zo goed en wel terug te zien. Praten blijft nog achterwege, de staar in haar ogen zegt dat ze nog steeds in een andere wereld vertoeft maar als ik tegen haar praat komt er spontaan een glimlach naar boven. Christel, pa en ikzelf slikken de krop in onze keel snel weg want we willen heel graag de cadeautjes die Euphony ons bezorgde uitdelen. Grappige
zonnebrilletjes en armbandjes die licht geven in het donker, samen met een lekker snoepje. Als dank worden We getrakteerd op enkele liedjes in Eve.
We blijven nog wat rondhangen in het tehuis en doen de ronde met enkele kinderen in de tuin. Elk kind heeft hier zijn eigen moestuintje waar het groenten in kweekt. Deze groenten dienen voor gebruik in het weeshuis. Max, die landbouw studeert is duidelijk geinteresseerd naar de manier waarop en welke groenten er in de tuin staan.
Sommige zaden kregen ze van Westerse gasten en ze kennen de groeten niet. Max wijst hen hierin de weg. Ondertussen bracht ook Christel met enkele kinderen een bezoek aan het winkeltje van weeshuis. Dat waren ze toen we 2 jaar geleden op bezoek waren aan het inrichten. Sindsdien is het winkeltje uitgegroeid tot een
mooie boutique waar ook de buurtbewoners terecht kunnen. De opbrengst ervan is voor de dagelijkse werking van het weeshuis. De kinderen komen knuffelen, een praatje slaan, een momentje van aandacht vragen. De grotere meisjes spelen een hinkspel samen met enkele verzorgsters. Het is fantastisch om hen te horen lachen, dansen
en zingen. Deze kinderen vonden hier een goede thuis. Het is al bijna 17u als Dominique ons bij Soeur Victoire komt oppikken.
We drinken samen nog een flag op een terras en we houden ook nog even halt aan een internetcafe om onze blogverhalen naar het thuisfront te sturen.
Dominique voelt zich wat grieperig, ik biedt hem een Dafalgan aan en die neemt hij gretig in. Het is druk op de terugweg,de route die we nemen is de enige transportweg naar het Noorden van het land en wordt druk gebruikt door overbeladen vrachtwagens die vanuit de haven naar het Noorden en naar de buurlanden rijden.
Uiteindelijk is het 8u als we het domein van Joko Kope oprijden. Een gigantische sterrenhemel hangt over het weeshuis. Dit krijgen wij in Belgie nooit te zien. Onze haren krijsel van het zand en het stof van het dagje Lome maar het was het waard. Het heeft goed gedaan en het is een verademing om na een dag in de helse drukte van de hoofdstad de slaap te kunnen vinden met het geluid van de brousse op de achtergrond.