Eindelijk!

Hoi Heidi,
Hopelijk reikt deze blog tot in Dakar! We hopen dat je aan deze ervaring mooie herinneringen kan overhouden. Neem de tijd om alles voluit te beleven, op te snuiven en nadien een plaatsje te geven (een schoon plaatske). Vergeet voor ons de nieuwe slippers niet te kopen, hé!? We steken deze week 50€ bij nonkel Mark binnen.
we duimen! groetjes, Koen, Ilse en de kids!x

Heidike,
doe da goe ginder, kom met heel veel energie en een andere kijk op ons bestaan hier op deze aardkluit terug. Ik zou zelf de moed niet kunnen opbrengen om die stap te nemen, maar ben er wel van overtuigd dat het iets met een mens doet... Ik hoop echt dat je er voor jezelf heel veel uithaalt en dat je veilig en gezond terug naar ons Belgiëlandje terugkeert :-)
Tot ergens eind juli zou ik zeggen...dikke kus x
Michèle

Wel,ik hoop dat je goed bent aangekomen en je reeds de eerste cultuurschok bent boven gekomen.Je weet dat we elke dag kijken op je blog en het volgen .Vergelijk niets met hier of de schok zal nog groter zijn.Grtjes ikke....op tijd wassen hee

Hey Heidi,

Waarom verschiet ik hier ni van hé. Tis echt iets voor u. Het zal een ervaring zijn waar je later in het ouwemannekeshuis nog van zult spreken. Vergeet niet om af en toe zo eens even rond u te kijken met uw ogen en uw ziel, want met die 2 samen zie je veel meer !

Groetjes Angie Ronald en Senn

Dag nichtje
Hier heb je lang naar uitgekeken. Alles zal in het begin wel een belevenis zijn. Vele verschillen met onze levenstijl zullen op je afkomen. De kennis en andere dingen die je in ons Belgenlandje hebt opgedaan ga je nu delen met de straatkinderen. Hopelijk beleef je fijne dagen tijdens dit avontuur.
Dikke kussen en knuffels.
Kitty

Dag Selleslagh,
Alles ok in Yoff ? Hou je taai !
Groetjes
Christel

Dag Selleslagh,
Alles ok in Yoff ? Hou je taai !
Groetjes
Christel

Dag 2 is al begonnen als ik aan mijn verhaal eindelijk kan beginnen.
En als is het dan nog via een Notepad van mijn computer want het internet werkt hier
al een week niet. Mijn verhalen zal ik dus verlopig alleen maar kwijt kunnen via een
cybercafé en die zijn er hier met de vleet!
Maar soit, de reis doorheen mijn avontuur, deel 1:
Daar stond ik dan zondagmorgen met mijn 70 kilo bagage, samen met een cameraploeg wachtend
op Gella Van de Caveye, die op hetzelfde moment aan haar wereldreis begon. Met mijn 14 kilo
overwicht rekent de incheckhostess met een brede glimlach op het gezicht het overgewicht
aan. Ach het kan me op dat moment echt allemaal niet deren. Na het inchecken nog even
afscheid nemen van zoonlief en mijn ouders. Stil, met een brok in de keel, met weinig
woorden, hoe groot Heidi's klep ook moge zijn, op dat moment is ze heel klein! Het duurt ook
even na mijn doorgang van de douane voor ik opnieuw mijn tranen en emoties onder controle
heb. België tot ziens!
Via een tussenstop van 3 uur en een lekkere Starbucks koffie in Madrid, land ik omstreeks
20u40 in het bloedhete Dakar. Eigenlijk is het voor mij dan 22u30, de klok staat hier immers
2u vroeger.De luchthaven doet me denken aan de tijd van expo 58, alé toch van de verhalen
die ik van mijn moemoe uit die tijd heb meegekregen.
Bij aankomst staat zoals afgesproken Dominique, één van de plaatselijke medewerkers van TSX,
mij met een bordje op te wachten. Na een kwartier discussie tussen 2 taxichauffeurs, wie mij
ons nu uiteindelijk zal meenemen, vertrekken we richting yoff. Uiteindelijk 14 uur na het
dichtkloppen van mijn eigen deur, doet de vader van mijn gastfamilie de deur van mijn
nieuwe thuis open. Een warm onthaal, met een brede glimlach en een welgemeende handdruk,
tja die handdruk, die ga ik hier nog veel tegenkomen. Wat voor ons een vorm van beleefdheid
en eerder een formaliteit betekent is hier van veel groter belang. Het is een uiting van
vriendschap, respect,...
In mijn kamertje heerst een drukkende warmte, mijn matras gemaakt uit een 20 cm dikke
mousse,Dominque installeert nog vlug een gordijn en helpt me met mijn muskietennet. Na zo'n
lange reis ben ik moe en beslis ik om morgen pas te douchen, nog snel even naar toilet en
dan onder het muskietennet. En daar is ze dan! Niet meer gezien sinds mijn kindertijd toen
ik ging kamperen met mijn ouders in Frankrijk, de franse wc! Er is een liedje van een
antwerps groepje die daar een liedje over maakte over die franse wc en ik kan het niet
laten om het even te neuriën, de tekst ga ik jullie besparen! Ja, het is even wennen en
zeker als je licht niet kan vinden :-) Uiteindelijk kruip ik in bed, de iman zingt zijn
topnummers vanuit de toren van de moskee nog tot 00.00 (voor mij is het op dat moment
eigenlijk al 02.00). Doodmoe!

De eerste nacht is warm, onwennig en Om 05.30 is de Iman er weer om mij te wekken. Niet
echt superfit, nat in t zweet, een gebroken rug,spring ik vol moed uit mijn bed om een
eerste frisse douche te nemen. Jammer!'t zal voor een andere keer zijn... Vandaag loopt er
geen water uit de kranen van Yoff. Ik verfris mezelf met wat natte doekjes, pak mijn
koffers uit en vertrek naar het tehuis. Het is op dat moment 7u en het ontbijt voor de
talibés is op volle gang. Ze krijgen thee met melk en elk 1/4 van een stokbrood, besmeerd
met choco of wat choco moet voorstellen, de originele choco is immers fel verdund met olie
om dat ze anders niet toekomen met het dagelijks budget voor het eten. De talibés komen
één voor één handjes schudden, de één al wat hevtiger als de andere. De jongste is
13 maanden, de oudtste 17 jaar. Het is confronterend om te zien hoe de kinderen erbij lopen
maar het is fantastisch om te zien hoe zij dit tehuis als een echt thuis beschouwen.
Ik begin mijn eerste dag met een trip naar de markt, samen met Clémence, onze kokkin, om er
groenten en vis te kopen. Het is een kleurrijke bedoening, ik weet niet waar eerst te
kijken. De goede raad van mijn vader dat ik ervoor moet zorgen dat ik enkel vis eet die
goed is doorgekookt, omwille van de warmte... awel, hij was vooral vergeten te zeggen wat
ik moet doen met de duizenden vliegen die op de vis zitten... ik merk dat mijn knop hier
al stevig is gedraaid, dit is het dagelijks leven hier, het is niet anders!Straks eet ik
gewoon mee met de kinderen en mijn collega's van het tehuis.
Hanne, mijn enige Belgische collega neemt me mee naar de bank, waar een politieagent de
deur open doet en alles in de gaten houdt. Ook aan de bankautomaat staat permanent een
agent. Ik wissel mijn eerste euro's want als ik dollars boven haal, fronst de bankbediende
zijn voorhoofd en zegt dat hij enkel euro's wil. Met dollars en andere munten kan ik terecht
bij dezelfde bank maar in Dakar stad, niet in Yoff, begrijpe wie begrijpe kan.
Het is geruststellend om iemand als Hanne bij mij te hebben, zij is hier sinds september
vorig jaar en kent het reilen en zeilen in Yoff. Ze neemt me mee op sleeptouw, ik overspoel
haar met mijn vragen en ze maakt met wegwijs.
Bij onze terugkomst heeft Clémence het middageten klaar gemaakt. Mijn hart breekt als ik
zie hoe de talibés met razende honger zich op de grond rond een schotel eten zie verzamelen.
Ze graaien met hun handen in de schotel, hij die het snelst kan eten, heeft het meest...
maar dat is zonder Fatou gerekend. Fatou doet de wondverzorging en is als een moeder voor
hen. Hun respect voor haar is groot en als zij haar stem verheft is het even muisstil.
Samen met de medewerkers nemen we plaats op de grond van de klas, sluiten de deur en vinden
zelf even rust gedurende onze maaltijd. Hanne leert mij snel de etiquette van de
senegalese eetgewoonten. Eten doe je met rechtse hand,

middagmaal
apotheek en verzorging
slaap leggen
tandenpoetsen
douchen
bodymelk
avond strand
thee bij hanne en moussa
electriciteit
eerste les schrijven
teenslippers kopen
ventilator
nieuwe matras
marabout boycot het project
adoptie van tweeling

Dag Haidi

Wat een verhaal! Gezellig om te lezen is je belevenis wel.
Hopelijk komt er snel een vervolg.
Ik kijk er al naar uit!

Dikke kussen en knuffels
Kitty