Senegal, the belgian toebab has arrived

Dag 2 is al begonnen als ik aan mijn verhaal eindelijk kan beginnen.
En als is het dan nog via een Notepad van mijn computer want het internet werkt hier
al een week niet. Mijn verhalen zal ik dus verlopig alleen maar kwijt kunnen via een
cybercafé en die zijn er hier met de vleet!
Maar soit, de reis doorheen mijn avontuur, deel 1:
Daar stond ik dan zondagmorgen met mijn 70 kilo bagage, samen met een cameraploeg wachtend
op Gella Van de Caveye, die op hetzelfde moment aan haar wereldreis begon. Met mijn 14 kilo
overwicht rekent de incheckhostess met een brede glimlach op het gezicht het overgewicht
aan. Ach het kan me op dat moment echt allemaal niet deren. Na het inchecken nog even
afscheid nemen van zoonlief en mijn ouders. Stil, met een brok in de keel, met weinig
woorden, hoe groot Heidi's klep ook moge zijn, op dat moment is ze heel klein! Het duurt ook
even na mijn doorgang van de douane voor ik opnieuw mijn tranen en emoties onder controle
heb. België tot ziens!
Via een tussenstop van 3 uur en een lekkere Starbucks koffie in Madrid, land ik omstreeks
20u40 in het bloedhete Dakar. Eigenlijk is het voor mij dan 22u30, de klok staat hier immers
2u vroeger.De luchthaven doet me denken aan de tijd van expo 58, alé toch van de verhalen
die ik van mijn moemoe uit die tijd heb meegekregen.
Bij aankomst staat zoals afgesproken Dominique, één van de plaatselijke medewerkers van TSX,
mij met een bordje op te wachten. Na een kwartier discussie tussen 2 taxichauffeurs, wie mij
ons nu uiteindelijk zal meenemen, vertrekken we richting yoff. Uiteindelijk 14 uur na het
dichtkloppen van mijn eigen deur, doet de vader van mijn gastfamilie de deur van mijn
nieuwe thuis open. Een warm onthaal, met een brede glimlach en een welgemeende handdruk,
tja die handdruk, die ga ik hier nog veel tegenkomen. Wat voor ons een vorm van beleefdheid
en eerder een formaliteit betekent is hier van veel groter belang. Het is een uiting van
vriendschap, respect,...
In mijn kamertje heerst een drukkende warmte, mijn matras gemaakt uit een 20 cm dikke
mousse,Dominque installeert nog vlug een gordijn en helpt me met mijn muskietennet. Na zo'n
lange reis ben ik moe en beslis ik om morgen pas te douchen, nog snel even naar toilet en
dan onder het muskietennet. En daar is ze dan! Niet meer gezien sinds mijn kindertijd toen
ik ging kamperen met mijn ouders in Frankrijk, de franse wc! Er is een liedje van een
antwerps groepje die daar een liedje over maakte over die franse wc en ik kan het niet
laten om het even te neuriën, de tekst ga ik jullie besparen! Ja, het is even wennen en
zeker als je licht niet kan vinden :-) Uiteindelijk kruip ik in bed, de iman zingt zijn
topnummers vanuit de toren van de moskee nog tot 00.00 (voor mij is het op dat moment
eigenlijk al 02.00). Doodmoe!