Nanga def ?

De eerste nacht is warm, onwennig en Om 05.30 is de Iman er weer om mij te wekken. Niet echt superfit, nat in t zweet, een gebroken rug,spring ik vol moed uit mijn bed om een
eerste frisse douche te nemen. Jammer!'t zal voor een andere keer zijn... Vandaag loopt er geen water uit de kranen van Yoff. Ik verfris mezelf met wat natte doekjes, pak mijn koffers uit en vertrek naar het tehuis. Het is op dat moment 7u en het ontbijt voor de talibés is op volle gang. Ze krijgen thee met melk en elk 1/4 van een stokbrood, besmeerd met choco of wat choco moet voorstellen, de originele choco is immers fel verdund met olie om dat ze anders niet toekomen met het dagelijks budget voor het eten. De talibés komen één voor één handjes schudden, de één al wat hevtiger als de andere. De jongste is 13 maanden, de oudtste 17 jaar. Het is confronterend om te zien hoe de kinderen erbij lopen maar het is fantastisch om te zien hoe zij dit tehuis als een echt thuis beschouwen.
Ik begin mijn eerste dag met een trip naar de markt, samen met Clémence, onze kokkin, om er
groenten en vis te kopen. Het is een kleurrijke bedoening, ik weet niet waar eerst te kijken. De goede raad van mijn vader dat ik ervoor moet zorgen dat ik enkel vis eet die
goed is doorgekookt, omwille van de warmte... awel, hij was vooral vergeten te zeggen wat
ik moet doen met de duizenden vliegen die op de vis zitten... en toch, ik merk dat mijn knop hier
al stevig is gedraaid, dit is het dagelijks leven hier, het is niet anders!Straks eet ik gewoon mee met de kinderen en mijn collega's van het tehuis.
Hanne, mijn enige Belgische collega neemt me mee naar de bank, waar een politieagent de deur open doet en alles in de gaten houdt. Ook aan de bankautomaat staat permanent een
agent. Ik wissel mijn eerste euro's want als ik dollars boven haal, fronst de bankbediende zijn voorhoofd en zegt dat hij enkel euro's wil. Met dollars en andere munten kan ik terecht bij dezelfde bank maar in Dakar stad, niet in Yoff, begrijpe wie begrijpe kan.
Het is geruststellend om iemand als Hanne bij mij te hebben, zij is hier sinds september vorig jaar en kent het reilen en zeilen in Yoff. Ze neemt me mee op sleeptouw, ik overspoel haar met mijn vragen en ze maakt met wegwijs.
Bij onze terugkomst heeft Clémence het middageten klaar gemaakt. Mijn hart breekt een eerste keer als ik
zie hoe de talibés met razende honger zich op de grond rond een schotel eten zie verzamelen.
Ze graaien met hun handen in de schotel, hij die het snelst kan eten, heeft het meest...
maar dat is zonder Fatou gerekend. Fatou doet de wondverzorging en is als een moeder voor hen. Hun respect voor haar is groot en als zij haar stem verheft is het even muisstil.
Samen met de medewerkers nemen we plaats op de grond van de klas, sluiten de deur en vinden
zelf even rust gedurende onze maaltijd. Hanne leert mij snel de etiquette van de senegalese eetgewoonten. Eten doe je met rechtse hand, je eet uit dezelfde schotel maar dat wil ook zeggen dat je enkel eet wat voor je ligt, ligt er iets wat je niet wil, dan leg je dat in het midden, wil je van iets een stuk, pak je het bij je, neem je er een stuk van en leg je de rest gewoon weer terug. Uitgebreid tafelen zit er niet in, wanneer je klaar bent is het onbeleefd om te blijven zitten tot de rest klaar is, je verlaat gewoon de groep.
Ik heb zoveel duizenden indrukken en kan ze jammer genoeg niet allemaal neerpennen op één dag. Ik hoop jullie stuk voor stuk mee te nemen in mijn avontuur.
Bedankt voor alle lieve berichtjes, het doet me veel plezier.
x