Merci Haidi pour les sandales!

Ondertussen is het woensdag en is mijn derde dag in het huis al bijna voorbij.
Dinsdagavond een uurtje gaan surfen in het cybercafé vermits het internet in het huis nog
steeds niet werkt. Zo kon ik mijn eerste verhalen op mijn blog zetten.
Dit verhaal hoop ik morgen te kunnen droppen.
Dinsdag met Hanne naar de markt gegaan met een "Clando" een alternatieve taxi, auto's
waarvan kan gezegd worden dat ze nog rijden maar daar is alles mee gezegd. Het interieur is
vaak volledig ontmanteld, enkel de zetels bleven staan de deuren worden dichtgetrokken met
koorden en om uit te stappen moet je rekenen op de voorbijgangers om de deur te openen,
tenzij je het geluk hebt dat het hendeltje voor het open en dichtdraaien van het raam nog
functioneert. De markt is niet zo veel verschillend van de toeristische turkse marktjes die
ik ken, alleen dat de marktkramers niet roepen om hun waren aan te prijzen. Met een op
voorhand opgenomen tape, weergalmen de promoties van de dag uit de boxen van hun
radio-cassette, het geruis krijg je er gratis bij.
Met het geld van mijn collega Marianne koop ik 40 paar slippers, 15000 CFa, wat overeenkomt
met zo'n 22 euro. Uitdelen in het tehuis moet georganiseerd worden, we besluiten het
's morgens na het ontbijt te doen, dan zijn de meeste talibés aanwezig.
Al snel blijkt wat voor grote voeten de senegalezen hebben,
de 40 paar zijn lang niet voldoende en ik heb grotere maten nodig. Mijn neef Koen en zijn
vrouw Ilse hebben mij 50 euro meegegeven om hier aan de kinderen te spenderen. Ik besluit
's middags in een "boetiek", zo heet elk winkeltje hier, nog 30 grote maten te gaan kopen.
Met de rest van het geld koop ik, in overleg met Fatou, rieten tapijten. Deze zullen gebruikt
worden in 2 nieuwe barakken die ze hier aan het bouwen zijn voor een 15 tal talilbés die
tot nu toe slapen in rijstzakken onder de blote hemel op een groot afgelegen terrein.
Het regenseizoen begint binnen 2 weken en we hopen tegen die tijd de barakken af te hebben.
Ik besef meer en meer dat mijn hulp hier uiteindelijk maar een kleine en bescheiden bijdrage
betekent. Meerdere malen heb ik deze afgelopen dagen mijn tranen verbeten, aan de andere
kant krijg je hier van de kinderen een onbeschrijfbare dankbaarheid en liefde. Het moment
dat ik de teenslippers heb uitgedeeld werd ik meerdere malen overmand door emotie. De
talibés omhelzen mij, zeggen meerdere malen "merci Haidi". Slippers die ocharme een halve
euro kosten zijn hier voor hun van enorme waarde, de meesten hebben al maanden geen schoenen
gedragen. Aan Hanne vragen ze één voor één om hun naam in hun slippers te schrijven, zo komt
er geen ruzie van wie welke slippers zijn. Ik vraag me af hoe ze het uit elkaar zullen houden
de meesten kunnen hun naam niet schrijven, noch lezen. Ik kan me niet ontdoen van het
gevoel dat ik hier de wereld voor hen zou willen veranderen, uiteindelijk zal ik moeten
troost vinden in het feit dat het project voor hen het leven hier iets aangenamer maakt.
2 dagen na mekaar gaf ik les aan de jongste groep, van 3 tot 8 jaar, in totaal 12 kinderen.
Voor het grootste deel is het beginnen van nul. De letters a,b,d,e,m en n, krijgen ze
langzaam onder de knie. Een drietal van hen is ongeloofelijk pienter en schrijven op 2
dagen tijd reeds enkele woorden. Café, banane, tomate, bébé, sucre... ze zijn apetrots als
ik hen duidelijk maak hoe flink ze zijn.
Na de les is er ruim de tijd voor verzorging en hygiëne. Eén voor één gaan ze onder de douche,
poetsen hun tanden en laten hun wonden verzorgen. Ik bracht een grote hoeveelheid bodymelk
mee, die ik, via mijn collega Sofie, van Omega Pharma toegezonden kreeg. Douchen staat
opnieuw gelijk met bodymelk smeren achteraf. Die hebben ze al een tijd moeten missen wegens
budgetgebrek en ze zijn dan ook allemaal heel hevig om zich te kunnen insmeren.
De tandenborstels staan hier verzameld in een emmer, niemand heeft zijn eigen persoonlijke
tandenborstel, tanden poetsen hebben ze hier op het project maar 6 maanden geleden geleerd
en na afloop komen ze fier hun tanden laten zien.
Bij mijn terugkomst stel ik vast dat Dominique een ventilator heeft opgehangen in mijn bloed-
hete kamer. Een welgekome verfrissing. Een electricien van bij ons zou zijn ogen niet geloven,
met verschillende kabels aan elkaar getaped,vertrekt de kabel van uit het stopkontakt langs
de muur. Ik kan hem alleen maar dankbaar zijn...
's avonds ga ik met Hanne naar het strand van Yoff. Het strand was gevuld met honderden
afgetrainde lichamen. Ik vroeg me al af hoe het kwam dat die senegalezen hier zo stevig
gebouwd waren, wel... ik kreeg de verklaring. Uren brengen de mannen door op het strand om
aan hun lichaam te werken, lopen, voetballen, in het zand oefening doen om hun spieren te
trainen, nog nooit zo'n grote sportende massa gezien. Worstelen is hier blijkbaar, naast
het voetbal, de populairste sport. Elke man droomt hier van een goede worstelaar te worden
en zij die er niet van dromen willen gewoon een afgetraind lichaam.
Na een lekkere senegalese maaltijd bij Hanne en Moussa thuis, brengen ze mij terug naar
mijn verblijf. Ondertussen is de electriciteit in Yoff uitgevallen, maar dat
gebeurt hier wel wekelijks, geen haan die er om kraait. Mijn pillicht is al goed in gebruik.
Ik val als een blok in slaap!