Woensdag : stranddag!

Woensdagmorgen ben ik niet gewekt door de Iman. Zou ik nu al zo snel aan de geluiden rond
mij wennen? Ik sta op om 7u en help Dominique en Arthur met het ontbijt voor de talibés en
tussendoor eet ik snel een appelsien. Het fruit hier smaakt duizend keer beter dan bij ons.
Fatou vertelt bij haar aankomst de reden waarom de laatste dagen minder talibés in het
project zijn geweest. Enkele marabou's willen het project boycotten omdat ze vinden dat de
talibés geen les mogen krijgen, alleen eten en verzorging is genoeg. In het tehuis ontstaat
een discussie tussen de plaatselijke medewerkers en Hanne en mij. Ze zijn bang van die
marabou's en willen misschien het programma wat aanpassen. Wij zijn ervan overtuigd om door
te gaan. Waarom zouden we hen gelijk geven? Dit is waar het project om draait. De talibés
onderwijzen en waarden meegeven in de hoop op een betere toekomst. Uiteindelijk zit iedereen
opnieuw op dezelfde lijn en gaan we verder met de orde van de dag, les geven, de kinderen
verzorgen, het middagmaal klaar maken.
Na het eten gaan een aantal kinderen altijd een uurtje slapen. De jongens in de klas beneden,
de meisjes boven in de hut op het dak. Ze zorgen zelf voor hun slaapplekje, de ene neemt een
klein mousse matras, de ander een rieten matje. Een doos met handdoeken, lakens en dekens staat
klaar en elk kiest zijn favoriet dekentje. Hanne blijft bij de jongens, ik zorg dat de
dametjes geinstalleerd geraken. Doba, het meisje van negen met haar neefje van 13 maanden
verliest haar geduld omdat de baby niet wil slapen. Ze gooit hem met zijn rug en hoofd tegen
de kast. Ik kan het niet aanzien en vraag haar om de baby aan mij te geven. De kinderen gaan
hier enorm bruut met elkaar om. Vaak worden kleine kinderen gewoon opgetild aan één arm.
In het tehuis wordt geen geweld getolereerd en de talibés weten dit heel goed maar toch
moet ik heel vaak tussen komen als ze elkaar te lijf gaan. Ik wil niet weten hoe het er aan
toe gaat als ze buiten het project zijn. Terug naar Doba en haar broertje. De baby krijst
het uit en plast zich onder. Ik neem hem van haar over, doe zijn natte broek uit en rol hem
in een handdoek. Ik hou hem gedurende een kwartiertje wiegend in mijn armen en hij wordt
uiteindelijk helemaal kalm. De rest van de meisjes is ondertussen in dromenland. Ik laat
mijn tranen de vrije loop als ik de kleine baby in zijn ogen kijk en me afvraag wat dit kind
op zijn 13 maanden allemaal al heeft moeten meemaken. Ik leg hem op de mat en hij valt snel
in slaap. Ik zet mezelf een koffie en zoek een rustig plekje om even te bekomen.
Na de siësta is er deze middag geen douche voor de kinderen, woensdag is immers stranddag.
Hanne, Dominique en ik vertrekken met de groep met een voorraad water en één beker naar het
strand. Het strand is op 10 minuten lopen van het project en de kinderen worden per twee,
hand in hand in een rij gezet. Op het strand aangekomen kan het niet snel genoeg gaan. Even
voetballen en dan, aan de rand van het water staan kijken. Durven of doen? Al snel krijg ik
aan elke hand eentje die me vraagt: "Haidi, dans l'eau?" Samen spelen we kat en muis met de
de sterke golven en al snel zijn mijn kleren helemaal nat. De kinderen proesten het uit!
Dit is echt puur plezier, ze stralen van geluk. Moe maar tevreden keren we om 18u00 terug naar
het project. Ik neem een douche en was voor het eerst mijn haren onder het koude water,
eigenlijk valt het douchen al beter mee. Tja, alles went zeker?
Met de computer onder de arm trek ik naar de Via Via in Yoff. In de binnentuin waar tevens
het restaurant zich bevindt heerst een oase van rust. Dit is van moment één duidelijk, dit
wordt mijn toevluchtsoord. Ik eet er een europese maaltijd, kip met curry en wat aardappelen,
een gigantisch groot bord, verzorgd en lekker! Ik sla een praatje met het personeel en profiteer
van de gelegendheid om mijn avonturen van de afgelopen uren neer te pennen. Om 22uOO pikt
Dominique mij op om mij te begeleiden naar mijn verblijf. Alleen hier 's avonds op straat
lopen is mogelijk maar geeft mij geen veilig gevoel. Dominique is onmiddellijk bereid om
mij te begeleiden.
Morgen opnieuw wat boodschappen doen, geld wisselen in de bank en een senegalese simkaart
halen want bellen met een senegalees nummer kost hier één tiende van wat ik normaal met mijn
Belgisch nummer zou betalen. Ik ga ook opnieuw langs bij de boetiek voor een vat van 10 liter
water want op 3 dagen tijd drink ik hier mijn eerste vat van 10 liter leeg.
Na een heerlijk rustige avond in de Via Via keer kruip ik net als gisteren steendood in
mijn bed. De constante aandacht voor de kinderen eist enorm veel van mijn energie. Ik kan
het niet laten om nog even aan hen te denken als ik, in hun normen, in mijn luxebed aan
mijn nachtrust kan beginnen. Hopelijk hebben zij ook een beetje een goed gevoel over vandaag
en een rustige nacht.
Slaap zacht talibés, morgen een nieuwe dag!