Si tu m’énerves, je retourne au Senegal !

De laatste werkdag van de week en dat is voelbaar. De energie is ver te zoeken maar toch bijt ik door, voor de kinderen. Zij rekenen onvoorwaardelijk om mijn aandacht. Samen met de kinderen besluit ik een nieuwe schilderij te maken voor het project. Deze zal in de inkomhall gehangen worden. Het wordt uiteindelijk een mooi en kleurrijk gegeven en ze zijn heel trots wanneer ik ze samen met Kim ophang in de gang. Ook de “boutique” is die dag volledig afgewerkt en de kasten van het bureau worden op orde gezet. Osmane brengt de hele voormiddag bij mij alleen door in de boutique en speelt met wat speelgoed om af en toe eens aan mijn rokken te komen hangen. Tja, dit manneke heeft me goed zitten… hij zit diep in mijn hart en het zal pijn doen om hiervan afscheid te moeten nemen, zeker omdat ik weet onder welke omstandigheden hij moet leven. Ik probeer niet teveel te denken aan het afscheid binnen enkele dagen want er zijn er hier wel meer met wie ik een sterke band heb opgebouwd op zo’n korte tijd. Er zijn ook veel gewone dagdagelijkse dingen die ik zal missen.
In de namiddag brengt de man van Fatou ons naar Dakar stad. We gaan er naar een grossist om de parels te kopen. In Dakar heerst een verschrikkelijke drukte, te druk ! Asiz, de man van Fatou koopt ons beide een leuk paar sandalen. Ik koop nog wat souvenirs en een T shirt welke ik echt niet kon laten liggen… Er staat volgende tekst op te lezen: Si tu m’énerves, je retourne au Senegal ! = Als je op mijn heupen werkt, keer ik terug naar Senegal! Een leuk gadget om in Belgie te dragen, het thuisfront is bij deze verwittigd :)
Bij mijn thuiskomst staat Thiane me opwachten met een leuke verrassing. Ze heeft me een Senegalese outfit gekocht. Ik trek hem onmiddellijk aan. De tante van Thiane is er ook en verteld mij in Wolof hoe ontroerd ze wel is om mij en Thiane samen bezig te zien.
Ik vertel haar dat ik Thiane en haar familie nooit zal vergeten, dat ik dankbaar ben voor deze prachtige momenten samen, dat ik een enorm respect voor haar heb.
Omdat ik niet veel tijd heb, spring ik snel onder de douche en trek de nieuwe outfit van Thiane aan om naar de vernissage van Moussa te gaan in het cultureel centrum van Yoff.
Het is zijn eerste expositie en hij is enorm zenuwachtig. Er zijn tevens werkjes te zien van de talibés die deze samen met Moussa hebben gemaakt. Ik ontmoet er een vrouw welke op het ministerie verantwoordelijk is voor de rechten van het kind in Senegal. Samen met Fatou haal ik mijn PR trukken uit de oude doos en kan haar overtuigen om volgende week een bezoekje te brengen aan het tehuis. Hopelijk kunnen we haar warm maken om fondsen vrij te maken voor het project… het zou mooi zijn, maar eerst hopen dat ze komt.
‘s avonds voor de deur zitten we opnieuw samen met de familie. Ik haal Tiakri en Haida de buurvrouw maakt de thee. Ik installeer mij op een rieten matje in het zand en voor ik het goed en wel besef ben ik in dromenland. Om half 2 maakt Ousien me wakker. Op het einde van elke werkweek ben ik doodop. Ik ben blij dat ik op een zaterdag terug in Belgie aankom zodat ik nog 2 dagen heb om te recupereren alvorens weer in de dagelijkse ratrace van ons westers leven te stappen. Weet je, eigenlijk zou de helft van de europeanen en de helft van de afrikanen eens voor een maand van continent moeten wisselen. We kunnen nog heel veel van elkaar leren… ik droom van een betere wereld voor beide continenten….