Audiëntie op het kabinet van de minister

Na een bijna slapeloze nacht en een emotionele ochtend besluit ik om vandaag niet naar het tehuis te gaan maar één dagje voor mezelf te zorgen, wat afstand te nemen…
Ik blijf de hele dag bij Pascal in Dakar, schrijf er aan mijn verhalen en aan een tekst voor de website van tsx. ’s Middags krijg ik telefoon van het Ministerie van het gezin. De vrouw die ik eerder ontmoette op de tentoonstelling van onze talibés, wil me graag ontvangen op het cabinet. Ik ben dolenthousiast en keifier! Pascal brengt mij en gedurende meer dan een uur bespreken we de problematiek van de talibés, de werking van het project en de mogelijkheden voor de toekomst. Het ministerie heeft een programma waarin verschillende projecten zijn geintegreerd. Voor dit programma hebben ze enkele financiële partners. Ze vraagt me om een dossier van het project door te sturen en ze zal het verdedigen om ons in het programma te integreren. Ze garandeert me dat het project op elk moment contact mag opnemen als er problemen zijn met één of andere instantie. Dit is een super interessant contact voor het project. Het is uiteindelijk een hele aangename babbel en de vrouw vraagt me om zeker mijn privé gegevens nog achter te laten om zo af en toe contact te houden. Bij het afscheid nemen kniel ik op Senegalese manier voor de vrouw en ze geneert zich omdat ik mijn respect betuig, ik verzeker haar dat ik dankbaar ben dat ze me heeft ontvangen en dat ik de Senegalese beleefdheid wil toepassen.
Bij mijn thuiskomst is Thiane onmiddellijk daar vol van bezorgdheid, ik laat mijn tranen de vrije loop en in haar armen krijg ik de nodige troost! Ook in het huis vertel ik Fatou dat ik het even niet meer aan kan… dat ik bang ben voor het afscheid…
Morgen een nieuwe dag, ik ben er zeker van dat ik opnieuw de kracht zal vinden om nog even door te gaan…