Alles is machtig, iedereen klein…

Alles is machtig, iedereen klein… aan het einde van de lijn! – Marco B.

Het is ondertussen woensdagochtend wanneer ik voor de eerste keer de kans zie om mijn avonturen van gisteren neer te schrijven. Ik keek er tegen op om te schrijven hoe ik het allemaal heb beleefd. Bij het lezen van dit verhaal zullen jullie waarschijnlijk beter begrijpen waarom.
Gisterenochtend hebben Fatou en ik ons bezig gehouden met een groep jongeren van Joker. Zij maken momenteel een reis door Senegal en verblijven 2 dagen in Yoff in de Via Via. Van 9u tot 11u heeft ze een les Wolof voor hen voorzien. Ik volg mee en vertel tussen door wat over meer over het project maar ook over het dagelijks leven hier in Senegal. Ik hoop hen te motiveren om volgende schoolvakantie ook als vrijwilliger hier te komen werken. In de late namiddag is er een rondleiding in het project voorzien.
Na de les vertrek ik samen met Fatou naar de winkel om er de vloerbekleding en matrassen voor de daara te kopen. In de winkel komen we een medewerker van de burgemeester van Yoff tegen. De man is verantwoordelijk voor alle daara’s hier in Yoff en Fatou vertelt enthousiast over onze plannen van deze middag. De man vraagt of hij mee mag zodat hij achteraf een rapport hierover kan maken voor de burgemeester. Zijn bedoeling is om met de stad Yoff subsidies vrij te maken voor de betere inrichting van de daara’s voor de talibés. Hij komt dus op het perfecte moment. 2 talibés van de respectievelijke daara komen net voorbij als we de taxi inladen. Ik vraag hen om ons mee te vergezellen. Aangekomen in de daara kan ik rekenen op enorm veel helpende kinderhanden om de vloer en de matrassen in de barakken te installeren. De kinderen schreeuwen het uit… Djeuredjef Heidi! Dank u wel Heidi… Ik hou me sterk maar bij het verlaten van de daara, besef ik dat ik, ondanks dat ik 25 talibés een beter huis heb geschonken, ik ze ook achterlaat… met hun dagelijkse problemen… Samen met Fatou wandelen we samen huilend naar huis. We hebben hier al zoveel samen gedeeld, veel gelachen maar ook samen al dikwijls gehuild. Ik laat mijn emoties de vrije loop, stel haar vragen… waarom deze kinderen dit allemaal moeten ondergaan? Hoe kan iemand zijn kind in zo’n omstandigheden toewijzen aan een marabout onder het motto hen de Koran te leren onder de harde en strenge hand van de marabout, om hen discipline bij te brengen… Ik kan me niet voorstellen om mijn zoon in zulke omstandigheden te laten leven, wetende dat hij moeten vechten op de straat, elke dag opnieuw … Ik vraag me af hoe ik ooit in België in al mijn luxe ga kunnen leven zonder schuldgevoel… wetende hoe deze kinderen hun dag doorbrengen. ‘s morgens een boterham smeren en twijfelen over de keuze van mijn beleg, mijn warme douche, een propere toilet, een zetel, een bed met propere lakens … voor ons zo’n normale basisbehoefte, voor hen pure ongekende luxe!
Bij mijn terugkomst weigert Osmane zijn middagdutje, ik bind hem vast op mijn rug en wandel met hem naar de Via Via om de groep jongeren te gaan halen voor het bezoek aan het project. Onderweg vertel ik hen over het harde leven van onze kinderen en ook zij kunnen het allemaal niet zo goed vatten. De rondleiding in het project verloopt volledig naar wens en we spreken af om, op hun voorlaatste dag van hun vakantie hier, hen een volledige dag te laten meedraaien in het project. Jammer genoeg zal ik er op dat moment al niet meer zijn maar ik weet zeker dat Fatou hen goed zal begeleiden.
Na afloop van de rondleiding trek ik samen met de groep en met Djigi, de djembee leraar naar het strand waar een djembee les is voorzien. De sfeer zit er meteen goed in en we dansen en zingen er op los. Ik verlaat de groep om snel een douche te nemen en mij klaar te maken voor het afscheidsetentje met Fatou en haar man. Ik heb hen samen met Pascal uitgenodigd voor een pizza in de stad. Het is super gezellig en het is al snel laat voor we terug in Yoff aankomen. Het was alweer een schitterende dag met zoveel emoties. Pascal is daar om mij te steunen en te luisteren naar mijn emoties die ik hier elke dag beleef. Ik vertel hem hoe ik er tegen op zie om afscheid te nemen van de kinderen, van mijn gastfamilie, van Fatou, van mijn nieuwe vrienden. We praten nog tot 3u voor ik naar bed ga. Onze gesprekken hebben me goed gedaan. Ik heb enorm veel aan hem gehad hier. Ik ben blij dat ik hem deze herfst in België zal terug vinden onder mijn vrienden. En ik weet nu al voor mezelf ook dat dit afscheid hier in Senegal geen vaarwel betekent maar een tot ziens…