"Mbaye, je me trouve sur ta pelouse"

In het tehuis is het overdruk. Donderdag en vrijdag zijn de drukste dagen, dan komen de talibés uit verdere dorpen. Meer dan anderhalf uur stappen van het tehuis.
Ze komen omdat er op donderdag geen koranles is bij hun marabout en ze dus meer tijd hebben om te bedelen en zodoende ook meer tijd om zich te laten verwennen in het tehuis.
Moussa, de man van Hanne, is kunstenaar en maakt met de oudste groep kinderen, schilderijen
met zand. Deze werkjes zullen volgende week opgehangen worden in het cultureel centrum waar ze te koop worden gesteld. Dit is vrij uitzonderlijk want hier hangen uitsluitend kunstwerken van de grotere kunstenaars van Senegal. De opbrengst van de verkoop van de
werkjes gaat naar het project.
Ondertussen leer ik samen met Dominique aan de jongste groep hoe ze juwelen kunnen maken maken met pareltjes. De eerste keer dat ik ze zo rustig zie. Uiterst geconcentreerd maken
ze armbandjes en kettingen. Na afloop leg ik hen uit dat ze trots mogen zijn op zichzelf en dat ze zichzelf een applaus mogen geven. De stralende gezichtjes ontroeren mij voor de zoveelste keer.
Omdat er zoveel ander talibés zonder schoenen zijn bijgekomen besluit ik opnieuw 40 paar teenslippers te gaan kopen. Het budget van mijn neef zal jammer genoeg niet benut kunnen
worden voor de tapijten in de barakken. Het is moeilijk om te kiezen maar ik verkies om eerst voor schoenen te zorgen. De tapijten kunnen misschien door het project zelf nog betaald worden, hoop ik althans. Het zijn moeilijke keuzes. Ik ga met het openbaar vervoer naar de markt, de witte bussen, want qua vervoer is hier wel wat keuze... De bussen zitten overvol, je stapt achteraan op en betaalt aan de ontvanger. De ontvanger zit in een ijzeren kooi, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dit wel zijn redenen zal hebben. De bus zit overvol en enkelen hangen langs de buitenzijde van de bus, zodat ze toch nog mee kunnen.
Bij mijn terugkomst is er een talibé aangekomen die gisteren een stok in zijn oog heeft gekregen tijdens een straatgevecht. Zijn oog is helemaal dichtgekleefd van de ontsteking.
Geen oogzalf in de apotheek van het project, ik haal snel uit mijn persoonlijke apotheek de zalf en vraag hem om morgen weer te komen voor dezelfde verzorging. Omdat ik hem even apart heb, profiteer ik ervan om hem een T shirt van mijn zoon te geven omdat de zijne meer
gaten dan stof heeft. Ik zou ze allemaal kleren willen geven maar ze zijn jammer genoeg met te veel voor het aantal kleren dat in het project aanwezig zijn. Diegene die heel de dag blijven kunnen hun kleren afgeven tijdens het douchen en deze worden snel even in een vat
water met zeep uitgeplonst.
In de late namiddag spreek ik af met Dominque om samen een hotel te gaan bekijken waar ik eventueel in het weekend een nachtje zal doorbrengen om even te ontsnappen aan de dagelijkse harde realiteit. Het hotel is prachtig gelegen, letterlijk aan de rand van de zee. Een oase van rust. Het zwembad is naar senegalese normen. Ik heb geen enkel idee hoe diep het is
want de bodem is niet te zien. Onderweg profiteer ik ervan om even naar mijn zoon te bellen.
Hij vertelt me dat hij al mijn verhalen op mijn blog leest en dat hij vooraan in de klas elke dag hierover moet vertellen naar de meester. Niet slecht, om de klasgenootjes te laten weten dat er kinderen zijn die niet zoveel geluk hebben dan zij.
We maken die avond samen nog een uitstap naar de "Heysel" van Dakar. Het nationale stadion Leopold Seda Segnoy is de plek waar vorig jaar de nationale ploeg van Senegal werd
uitgeschakeld tegen Gambia en waar mijn vriend Mbaye Leye zijn debuut maakte bij de nationale ploeg. Het stadion ligt een twintigtal minuten buiten Yoff.Na wat onderhandelen
met de bewaker mogen we het stadion binnen en als ik op de middenstip van het veld sta bel ik Mbaye in Belgie op. "Mbaye, tu sais ou je me trouve pour l'instant? Je suis sur ta pelouse au Stade Leopold!". Enthousiast en vooral benieuwd hoe ik het hier stel, vertel ik
hem hoe innemend ik zijn thuisland en zijn volk wel vind. Ik hou het kort want de gesprekken met mijn Belgisch nummer kosten jammer genoeg te veel. Morgen maak ik echt werk van dat senegalees nummer. Een smsje kost dan 15 eurocent in plaats van 1,50 €. Voor anderhalve euro bel je 5 minuten, terwijl met mijn belgisch nummer ik maar liefst 2 euro per minuut betaal. Een hemelsbreed verschil!
De weg heen en terug zowel naar het hotel als naar het stadion is een avontuur op zich. Deze weg is eigenlijk de “autostrade” van Senegal, al kan je zelfs de oude Antwerpsesteenweg er niet mee vergelijken. Maar het is in elk geval een drukke rechte pas aangelegde asfaltweg met 2 rijvakken en een middenberm. Oversteken geeft een kamikaze gevoel maar er is geen
voetpad, verkeerslicht, de wandelbrug is in aanmaak, al een tijdje...
In de Via Via trakteer ik Dominique op een europese maaltijd, we praten wat over het verschil tussen de belgische en senegalese gewoonten, de crisis bij ons. Het is een gezellige avond die voorbij vliegt.
5 minuten na mijn thuiskomst klopt mijn gastmoeder op de deur. Haar oudste dochtertje van 8 heeft hevige koorts en weet niet wat te beginnen. Ik neem een kijkje, stel vast dat ze een stevige luchtwegeninfectie heeft en geef haar voorlopig een halve dafalgan bruistablet om de koorts te doen zakken. Meer dan sterk genoeg, vermits ze niet gewend zijn aan onze
medicijnen en meestal alleen maar gebruik maken van alternatieve middelen. Ik laat haar weten als het niet beter is morgen dat ze naar het tehuis mag komen voor nieuwe medicijnen.