Osmane, mijn zwarte parel

Vrijdagmorgen slaap ik vrij laat. Vermits ik steeds om 22u in bed lig, heb ik tot nu toe nog niet gebruik gemaakt van een wekker. Deze nacht heeft het hevig geregend. Het regenseizoen komt dus echt dichterbij. Ik heb niets gehoord van het slechte weer.
Vandaag leren de kinderen klok lezen. Tijdens het eerste lesuurtje mag ieder zijn eigen klok maken. Na de pauze start is met het aanleren van de klok. Voor de meesten gaat het vlot, toch stel ik vast dat er Sey saw nog geen enkel cijfer of letter kan lezen. Met hem ga ik volgende week aparte lessen organiseren zodat hij wat kan inhalen. Volgend schooljaar
zullen de meesten rond de leeftijd van 8 à 9 jaar naar school gestuurd worden. Het project zal voor hen het schoolgeld betalen. Hopelijk kan Sey Saw dan beter mee, verstandelijk
merk ik dat hij ook meer moeite heeft met leerstof te begrijpen. Dit is echt een probleem als hij op deze manier naar school zou worden gestuurd. In het onderwijs is het slagen met een houten regel een sociaal aanvaard gegeven. Sey Saw is al een onzeker en gesloten kind van
zichzelf... dit zou het alleen maar erger maken, terwijl het school net zou moeten dien om hem meer zelfvertrouwen te geven!
Tijdens het slaapuurtje krijg ik mijn eerste zwaardere verwonding te zien. Een talibé heeft in de achterkant van zijn been een gat van zo'n anderhalve centimeter. Hij loop hier al enkele weken zo mee rond en komt heel af en toe maar naar het tehuis. Zijn marabout verbiedt
hem met ons in contact te komen. Als de pijn te erg wordt, komt hij langs. Tot nu toe werd dit wat verzorgd met isobetadine zalf en een pleister. De speciale operatiepleisters die ik
van 3M kreeg komen voor de eerste keer van pas. Fatou beveelt hem om het verband er niet af te halen tot na het weekend, al weten we allebei dat de kans heel groot is dat dit wel
het geval zal zijn, gewoon omdat hij bang is dat zijn Marabout zo te weten zal komen dat hij hier is geweest. Tegenover zoiets sta je machteloos...
In de late namiddag spelen we nog waterspelletjes buiten voor het huis. Osmane, de kleine van 13 maanden is niet meer bij me weg te slaan. Terwijl de kinderen in 2 teams strijden voor de eer, en geloof me, ze hebben één voor één een echte winnersmentaliteit, hou ik Osmane bezig, gooi hem een paar keer in de lucht, de kleine horen schateren is zalig! Tot plots
zijn moeder verschijnt... zijn guitige lach wordt ingeruild voor een hevig gekrijs en gejank. Het zegt genoeg en mijn vermoeden wordt alleen maar bevestigd binnen de 2 minuten die hier op volgen. De moeder die haar zoontje van heel de dag niet heeft gezien, pakt hem op
en begint hem hevig te slaan. Omdat ik mij niet mag of kan bemoeien en ik mijn razernij voel opwellen in tranen, ren ik naar binnen. Ik zonder me af in het kantoortje,
dit had ik liever niet gezien, dit beeld staat op mijn netvlies gebrand. Van zodra ik mijn emoties onder controle heb, praat ik erover met Fatou. Zij verteld me dat dit Osmane de laatste tijd altijd zo reageert als hij haar ziet en dat het inderdaad geen goed teken is. Ze verzekert mij dat ze met haar er zal over praten, al weet ik diep in mijn hart dat dit waarschijnlijk
niet echt veel aan de zaak zal veranderen. Bovendien verneem ik dat ze zeer binnenkort opnieuw een kindje ter wereld zal brengen... Het incident speelt nog een hele tijd in mijn hoofd.
Om 18u zit de eerste werkweek er op. Ik haast me onder de douche want om half zeven staat Hanne met Moussa en Hassan, zijn broertje van 9 voor de deur. Ze hebben afgesproken met
Pascal, een jonge dertiger uit Bourkinafaso, die als IT specialist in Dakar werkt maar getrouwd is met een vrouw uit Wilrijk. Zijn vrouw is in Belgie met hun zoontje van anderhalf jaar en Pascal hoopt deze zomer nog definitief naar Belgie te verhuizen. We spreken af in een salsabar waar Pascal danslessen volgt. In de salsabar is een gezellige drukte, is dit Senegal, het lijkt eerder op Zuid Amerika! Na een gezellige babbel en een paar mojito's, gaan we naar zijn flat voor een afsluitende thee. Pascal rijdt hier met een gloednieuwe Chrysler, luxewagens zie je hier niet vaak rijden. Zijn appartement in een groot appartementsgebouw
in de betere buurt van Dakar lijkt in de verste verte niet op de senegalese woningen waar ik tot nu toe in ben geweest, Europeser kan het niet. Hassan,het jongere broertje
van Moussa is voor de eerste keer in zijn leven in Dakar. Hij woont met de familie in een
plattelandsdorpje 700 km verder op. Deze week is hij bij Moussa op vakantie. Het kind kijkt zijn ogen uit. Voor het eerst stapt hij in een lift, omdat de lift zeer traag naar boven gaat merk je niet eens dat we stijgen. Bovengekomen in het apartement laat ik hem op het
terras de hoogte zien... het kind kan het niet vatten. Wat die allemaal gaat vertellen als
hij terug komt in zijn dorp... voor het eerst in zijn leven zat hij in een luxewagen, zag
hij de golven van de zee, een totaal andere wereld is voor hem open gegaan. Een mens vraagt zich af hoe hij zich achteraf in zijn dorp zal voelen. Ondertussen is het middernacht voorbij en Pascal brengt ons met zijn wagen terug naar Yoff.
Een geslaagde en gezellige eerste avond in Dakar stad.