Op ontdekkingstocht door Dakar stad.

Het is ondertussen al maandagavond wanneer ik voor het eerst de kans heb om mijn avonturen van het afgelopen weekend neer te pennen. Al vroeg ik me eerst af waarom we in het weekend niet gewoon door gingen met hulp te bieden aan de kinderen, besef ik nu dat het weekend broodnodig is voor alle medewerkers om even tot rust te komen. Het dagelijkse werk in het tehuis, de confrontatie met de harde realiteit... het geeft je de tijd om wat tot jezelf te komen, andere dingen in Senegal te ontdekken, de emoties een plaats te geven.
Zaterdagochtend ontdek ik een bakker om de hoek. Ik geloof mijn eigen ogen niet; biscuits, taarten, appelflappen, cake, verschillende soorten brood, alles is er te verkrijgen. Een echte westerse bakker, niet voor de doorsnee Senegalees maar toch verwonder ik mij over het aantal klanten aanwezig in de zaak.
Heel de dag breng ik samen door met Dominique, mijn locale collega, op het strand in Yoff. Genoten van de zon en de zee. Uren gepraat ... Hij verteld mij over zijn leven hier. Dominique is 26 en leefde tot zijn 12 in Casamance, een gebied dat getroffen werd door een felle oorlog
tussen rebellen en het leger. Zijn oudere broer en nonkel, enkele vrienden hebben het niet overleefd. Hij vluchtte op twaalfjarige leeftijd naar Ghana, waar hij op
straat leefde... vaak zelfs een volledige week zonder eten doorbracht... Hij weet dus als geen ander wat de talibés hier dagelijks meemaken. Hij werkt sinds enkele jaren in het project en verdient hier maandelijks 80 000 Cfa, daarvan betaald hij 45000 cfa huur voor zijn
appartementje, 5000 cfa electriciteit. Met de andere 30 000 cfa moet hij zien rond te komen, zo'n 45 euro.
's Middags eten we samen gegrilde vis op het strand... Heel af en toe komt een verkoper zijn waren aanprijzen. Schoenen, kledij, houten beelden, eten,... alles passeert de revue, toch blijft het relatief rustig en ik vermoed dat Dominique zijn afwezigheid er wel voor iets tussen zit. In de zee hebben ondertussen enkele golf- en kitesurfers hun plek ingenomen.
Morgen is hier een kampioenschap voor kitesurfers georganiseerd, voor toebabs (blanken) natuurlijk.
Bij mijn thuiskomst maak ik mijn tweede bidon water leeg. Ik realiseer me hoeveel ik hier
wel drink. 1 week in Yoff staat gelijk met een persoonlijk verbruik van 21,5 liter water. Over drinken gesproken, in senegal gaat met niet op café om gezellig samen een glas te drinken. Hier een café of discotheek uitbaten kan je dus gewoon in je eentje :-) Drinken is hier een pure vorm van basisbehoeften en wanneer je samen zit met vrienden is er één glas dat gevuld wordt, je drinkt wat je nodig hebt en geeft het door aan diegene die naast je zit.
Na 's avonds nog eens een westers maal te hebben gegeten in de Via Via kruip ik vroeg in bed.
Zondagochtend vertrek ik om half tien met Hanne, Moussa en Hassan naar Dakar voor de finale van een voetbaltornooi. Een van de 2 ploegen is de ploeg uit het dorp van Moussa,
Pular, zo'n 700 km buiten Dakar. 12u reizen van hier maar veel van de spelers wonen in Dakar voor hun studies. Iemand uit Pular is makkelijk ter herkennen aan het brandmerk in hun gezicht. Langs het rechtoog wordt er op zeer jonge leeftijd 2 evenwijdige strepen van ongeveer 2 cm in het gezicht gebrand. Voor hen de normaalste zaak van de wereld.
Het tornooi gaat door op een zandterrein, gelegen aan de rand van Dakar. De match start om 10u maar uiteindelijk wordt de aftrap maar om 11u gegeven, op z'n Senegalees dus...
De match is hevig en uiteindelijk wordt het 2-0 voor de andere ploeg. De lange nabespreking van de wedstrijd gebeurt in de schaduw onder een boom.
Na afloop maken we een wandeling door Dakar stad waar het relatief rustig is vermits op zondag de meeste "boutiques" gesloten zijn. Ik koop een paar leren teenslippers voor
1500 CFA, 2,25 euro. Om half drie nemen we plaats in een Senegalees restaurant voor een lekkere mafé met vis. Het restaurant en de meubelen doen me denken aan kindertijd toen
ik mijn vakanties doorbracht op de oude boerderij van mijn grootouders. Voor anderhalve euro eet ik het buikje rond.
Na een siesta op de grote rotsen van het strand van Dakar, bezoeken we het frans cultureel centrum van Dakar waar het feest van de muziek die avond doorgaat. Ik pik nog even de match Italie-Brazilie mee voor ik me begeef tussen de dansende menigte. Een mengelmoes van
Senegalezen en veel te veel toebabs.
Het feest duurt tot middernacht als Moussa voorstelt om toch nog even langs te gaan op een dansavond van zijn voormalige school. Ons avontuur daar is echter van korte duur als
verschillende lugubere figuren zich rond Hanne en mij beginnen te draaien. We beslissen, om problemen te vermijden, onmiddellijk de taxi in te springen en naar Yoff terug te keren.
Dit weekend was een fantastische tijd, ik leerde een hele andere kant van Dakar kennen. Ik wandelde door sjieke wijken, zag een prachtige kustlijn, ontdekte de Senegalese dans en muziek. Senegal is niet alleen kommer en kwel, gelukkig maar!