Bakske vol met stro...

Volgende week dinsdag vertrekt Hanne opnieuw naar Belgie en dat na een periode van 8 maanden hier in Yoff. Dit kunnen we met de kinderen niet ongemerkt voorbij laten gaan en daarom laat ik de kinderen vandaag werken aan een schilderij als afscheidscadeau. Hanne komt vandaag niet naar het project en we spreken af om de verrassing af te geven op haar laatste werkdag. De kinderen zijn in hun nopjes met hun "geheim". Ik splits ze op in 3 groepjes en
de ganse voormiddag schilderen ze non-stop. Het zijn prachtige werkjes en ze worden afgewerkt met de vermelding : Pour Anne, merci. Normaal vertrekt Moussa, haar kersverse echtgenoot samen met naar definitief mee naar Belgie, al is zijn visum nog in aanvraag en
wachten ze ongeduldig op de goedkeuring van de ambassade.
Nog voor het middageten ga ik met Fatou mee naar een "daara" van de talibés, zo heten de barakken hier, om er te gaan praten met hun Marabout. Het is een lange tocht over zandwegen, tussen een grote wijk van onafgewerkte huizen. In elke ruwbouw heeft wel een familie zijn intrek genomen, zonder water, zonder electriciteit, geen toilet. Aangekomen bij de "daara" kijk ik
de ogen uit, ik neem me voor om sterk te zijn en niet te wenen in het bijzijn van de kinderen noch de marabout. Het is eigenlijk bijna niet te omschrijven, dus ik hoop snel de foto's te kunnen laden om mijn beschrijving bij te staan.
Op een braakliggend terrein tussen 2 ruwbouwen bestaat de "daara" uit enkele houten palen met een dak uit stro en wat tapijten. De contstructie is onderverdeeld in een soort "klasje", een keuken en een toilet, de afscheidingsmuren bestaan uit bij elkaar gebonden stro.
De marabout heeft 21 talibés waarvoor hij "zorgt". De talibés zijn in de wolken met ons bezoek maar moeten in de "klas" blijven zitten terwijl de marabout ons ontvangt. Hij zoekt een plek in de schaduw om ons af te zonderen. Het wordt een lang gesprek en al kon ik natuurlijk niet altijd volgen, wel kon ik verstaan dat hij tevreden is met het feit dat het project de
kinderen af en toe eens opvangt, zolang de inkomsten niet in het gedrang komen. :-( Elk kind moet 750 cfa per dag rondhalen door te bedelen. Reken maar uit, zo'n 472 500 cfa per maand (708 €) als inkomsten van de kinderen alleen. Geen huur, geen water, geen
electriciteit dient betaald te worden aangezien die niet voorhanden is, eten krijgen ze in het project... Ik hoef jullie niet te vertellen hoe ik over de man denk, vriendelijk of niet...
Op het terrein staan 2 barakken, gemaakt van wat golplaten, houten planken en rijstzakken. In de ene barak, die eigenlijk in redelijk stevige staat is, slaapt de marabout in een echt bed met sjieke lakens, er staat een kleerkastje, tafeltje en een zetel. De andere barak,
even groot maar in veel slechtere staat, zonder inrichting, slapen de 21 talibés, de barak is niet groter dan een tuinhuis van bij ons.
Wraakroepend... dat is al wat ik er kan van zeggen. Op het binnenplein, voor zover je het een plein kan noemen, zijn 3 dochters van de marabout, tussen 9 en 14 jaar oud, bezig met de was. Een berg was, al vermoed ik dat het niet gaat om de kledij van de talibés maar om
was van de iets betere begoede senegalezen, die hen deze laat doen tegen een vergoeding natuurlijk.
In de keuken koken enkele vrouwen couscous, niet voor de kinderen maar wel om te verkopen in de straten van
Yoff. Mijn eerste confrontatie met de talibés in het tehuis is niets in vergelijking met
kennismaking met hun echte leven! Op de terugweg praat ik uitgebreid met Fatou over mijn gevoel van woede, ontgoocheling en verdriet. Ze troost mij met de woorden dat deze Marabout
echt wel goed is voor de kinderen... ik kan me niet voorstellen dat er erger dan dit bestaat.
Na het middagmaal in het tehuis ga ik opnieuw met Fatou op stap, dit keer naar het weeshuis in Dakar. Ik neem een zak gevuld met medicijnen voor baby's, zeep en wat zalf mee.
Het weeshuis kan vergeleken worden met een ziekenhuis van bij ons uit de jaren 60. Het is geleid door blanke nonnen, allemaal van verschillende nationaliteit. We worden er ontvangen in het kantoor van moeder overste voor een eerste kennismaking. 80 baby's tussen 0 en 1 jaar worden er verzorgd door een hele reutemeteut van jonge meisjes, stagairs. Het is er kraakproper
en de baby's komen echt niets te kort. Er is zelfs naast het drukke schema van voedingen en verzorging, voldoende tijd voor affectie en genegenheid. Op het moment van onze aanwezigheid is het net etenstijd en ik profiteer ervan om enkele baby's hun flesje te geven.
Hoe hard ik hier tegen op zag, hoe makkelijk dit is verlopen. De kinderen hier hebben het duizend keer beter dan de kinderen op de straat. Zowel Fatou als ikzelf zijn doodop als we in het weeshuis vertrekken en ik beslis om de taxi te nemen in plaats van het openbaar vervoer.
Het was een vermoeiende dag en morgen neem ik een half dagje vrij om te rusten omdat ik voel dat het echt nodig is...