De rechten van het kind!?

Awa, het meisje met de besmettelijke wratten staat al te springen voor de deur als ik 's morgens in het tehuis aankom. Vandaag gaan we opnieuw naar de dermatoloog voor het verwijderen van de wratten. Bij onze aankomst vinden we een talibé op de grond, wenend en helemaal in een hoekje verstopt. De jongen heeft hoge koorts en zit eigenlijk te hopen dat iemand naar hem kijkt om hem te helpen. In de gang zit het vol patienten… geen kat die omkijkt. Ja toch wel, opkijken omdat een toebab zich over de talibé ontfermt maar zelf iets ondernemen…pff jammer genoeg niet ! Het is zoals Fatou het zegt, de mensen zijn gewend aan dit soort van beelden en het maakt hier deel uit van het dagelijks leven. Maar wat met de rechten van het kind ? Zijn deze in dit land onbestaand ? Het is onbegrijpbaar voor ons en moeilijk te aanvaarden… zij beschouwen het als een deel van hun cultuur. Fatou zoekt onmiddellijk uit van welke marabout hij les krijgt en het duurt niet lang voor ze de nummer van de marabout via andere talibés vast heeft gekregen. Ze belt hem meteen op. Ik probeer ondertussen met de sociaal assistente een afspraak met de dokter te regelen voor de jongen. De marabout zegt dat hij naar het ziekenhuis komt. Ondertussen is het aan ons om bij de dermatoloog binnen te gaan en ik hou Awa vast als ze haar wratten verwijderen in het aangezicht. Met een klein scherp mesje in de vorm van een lepeltje snijdt de dokter ze één voor één uit. Het kind is ongeloofelijk sterk en flink, sterker dan ik want ik kan mijn tranen niet bedwingen terwijl ik het kind vast houdt. Deze kinderen maken zoveel mee van kindsbeen af dat ze bijna ongevoelig zijn wat pijn en leed betreft… De dokter lacht mijn tranen weg met de woorden dat ik meer bang heb dan het kind.
Bij het buitengaan is de talibé spoorloos en begint meteen een speurtocht door het ziekenhuis, blijkt dat de marabout hem uit het ziekenhuis is komen wegjagen. Het leven voor de kinderen is hier ongemeen hard! We vinden hem jammer genoeg niet...
Ik breng de dag verder door met het maken van armbandjes en kettinkjes voor de boutique en Osmane laat me geen moment met rust. Hij brengt de ganse tijd door op mijn schoot , we zijn het onafscheidelijke duo van het huis geworden. Het nakend afscheid houdt me bezig, nog 4 volle dagen genieten van de liefde en vriendschap van deze kinderen, van mijn gastfamilie en van mijn nieuwe vrienden… Het is een dubbel gevoel want aan de andere kant begint het gemis van mijn zoon en mijn eigen familie enorm te knagen. Ik zou op 2 plaatsen tergelijkertijd op deze wereldbol willen leven.